Графични страници
PDF файл
ePub

Tibull.

Tibull.

Die Lebenszeit des Albius Tibullus, eines römischen Ritters, seht man gewähnlich vom Jahre Roms 711 bis 735. Quintilian giebt ihm unter den elegischen Dichtern feiner Nation den ersten Rang; und er vereint die vornehms ften Eigenschaften dieser Gattung sehr glücklich in seinem dichtrischen Charakter: feines und fanftes Gefühl und warme Phantasie mit einem wahren, kunstløsen, aber dabei sehr eleganten und eindringlichen, Ausdruck. Selbst die anscheiz nende Unordnung und regellose Folge der Gedanken erhdht bei ihm die Natur des Vortrages; auch ist er ungemein glücklich in der Abstufung der mannichfaltigen Gemüthsbes wegungen. Ju der hier folgenden ersten Elegie herrscht ein ungemein einnehmender heitrer Ausdruck frøher, ländlicher Genügsamkeit.

Divitias alius fulvo fibi congerat auro,
Et teneat culti iugera magna foli,
Quem labor adfiduus vicino terreat hofte,
Martia cui fomnus claffica pulfa fugent:
Me mes paupertas vitae traducat inerti,
Dum meus adfiduo luceat igne focus.
Ipfe ferain teneras maturo tempore vites
Rufticus, et facili grandia poma manu.
Nec fpes deftituat, fed frugum femper acervos
Praebeat, et pleno pinguia musta lacu.
Nam veneror, feu ftipes habet defertus in agris,
Seu vetus in trivio florea ferta lapis:
Et quodcunque mihi pomum novus educat annus,
Libatum agricolae ponitur ante Deo.
Flava Ceres, tibi fit noftro de rure corona
Spicea, quae templi pendeat ante fores.
Pomofisque ruber cuftos ponatur in hortis,
Terreat ut faeva falce, Priapus, aves.

Vos quoque felicis quondam, nunc pauperis agri
Cuftodes, fertis munera veftra, Lares,

Tunc

Tunc vitulą innumeros luftrabat caefa iuvencos:
Nunc agna exigui eft hoftia magna foli.
Agna cadet vobis, quam circum ruftica pubes
Clamet: io mefies, et bona vina date!
Iam modo non poffum contentus vivere parvo,
Nec femper longae deditus effe viae:
Sed canis aeftivos ortus vitare fub umbra
Arboris, ad rivos praetereuntis aquae.
Nec tamen interdum pudeat tenuiffe bidentem,
Aut ftimulo tardos increpuiffe boues.
Non agnamue finu pigeat, foetumue capellae
Defertum, oblita matre, referre domum.
At vos exiguo pecori, furesque, lupique,
Parcite; de magno eft praeda petenda grege.
Hic ego paftoremque meum luftrare quotannis,
Et placidam foleo fpargere lacte palem.
Adfitis divi, neu vos e paupere menfa
Dona, nec e puris fpernite fictilibus.
Fictilia antiquus primum fibi fecit agreftis
Pocula, de facili compofuitque luto.
Non ego divitias patrum fructusque requiro,
Quos tulit antiquo condita meffis avo.
Parva feges fatis eft: fatis eft, requiefcere lecto
Si liceat, et folito membra levare toro.
Quam iuvat immites ventos audire cubantem,
Et dominam tenero continuiffe finu:
Aut gelidas hibernus aquas cum fuderit Auster,
Securum fomnus imbre iuvante fequi.
Hoc mihi contingat: fit dives iure, furorem
Qui maris, et triftes ferre poteft pluvias.
O quantum eft auri potius pereatque Zmaragdi,
Quam fleat ob noftras ulla puella vias.
Te bellare decet terra, Meffala, marique,
Ut domus hoftiles praeferat exuvias.
Me retinent vin&tum formofae vincla puellae,
Et fedeo duras ianitor ante fores.

Non ego laudari curo, mea Delia; tecum

Dummodo fim: quaefo, fegnis inersque vocer.
Te fpectem, fuprema mihi cum venerit hora,
Te teneam moriens deficiente manu.

[blocks in formation]

Tibull.

Tibull.

Flebis, et arfuro pofitum me, Delia, lecto,
Triftibus et lacrimis ofcula mixta dabis,
Flebis; non tua funt duro praecordia ferro

Vineta, nec in tenero ftat tibi corde filex.
Illo non iuvenis poterit de funere quisquam
Lumina, non virgo, ficca referre domum.
Tu manes ne laede meos: fed parce folutis
Crinibus, et teneris, Delia, parce genis
Interea, dum fata finunt, iungamus amores;
Iam veniet tenebris Mors adoperta caput.
Iam fubrepet iners aetas, nec amare decebit,
Dicere nec cano blanditias capite.

Nunc levis eft tractanda Venus, dum frangere poftes
Non pudet, et rixas inferuiffe iuvat:

Hic ego dux, milesque bonus; vos figna, tubaeque,
Ite procul, cupidis vulnera ferte viris.
Ferte et opes; ego compofito fecurus acervo
Defpiciam dites, defpiciamque famem,

[ocr errors][merged small]

Properz.

zu gleicher Zeit mit dem Tibull lebte Sextus Aure lius Properzius, aus Umbrien gebürtig; und auch von ihm hat man noch vier Bücher elegischer Gedichte, in denen er den griechischen Mustern des Kallimachus und Philetas vorzüglich nachgeahnt zu haben scheint. Vielleicht verans lasste eben diese Nachahmung eine gewisse mühsame Sorgs falt, die man in dem Ausdrucke seiner Empfindungen wahrs nimmt, und wodurch derselbe minder rührend wird, als beim Tibull. Auch ist er oft zu reich an Bildern, Auspielungen und Gleichnissen, und nicht immer sanft und leicht genug in dem Bau seiner Verse. Folgende Elegie, die erfte des drits ten Buchs, enthält die Hoffnungen und Ansprüche des Dicha ters auf bleibenden Nachruhm.

Properz.

Callimachi

manes, et Coi facra Philetae,
In veftrum, quaefo, me finite ire nemus!
Primus ego ingredior puro de fonte facerdos
Itala per Graios orgia ferre choros.

Dicite, quo pariter carmen tenuastis in antro
Quodue pede ingreffi, quamue bibiftis aquam:
Ah valeat, Phoebum quicunque moratur in armis,
Exactus tenui pumice verfus eat,

Quo me fama levat terra fublimis, et a me
Nata coronatis Mufa triumphat equis,
Et mecum in curru parvi vectantur Amores,
Scriptorumque meas turba fecuta rotas.
Quid fruftra miffis in me certatis habenis?
Non datur ad Mufas currere lata via.
Multi, Roma, tuas laudes annalibus addent,
Qui finem imperii Bactra futura canent.
Sed, quod pace legas, opus hoc de monte fororum
Detulit in acta pagina noftra via.

Mollida, Pegafides, veftro date ferta poetae,
Non faciet capiti dura corona meo.
At mihi, quod vivo detraxerit invida turba,
Poft obitum duplici foenore reddet honos,

Properz. Omnia poft obitum figit maiora vetuftas.
Maius ab exfequiis nomen in ora venit.
Nam quis equo pulfas abiegno nofceret arces?
Fluminaque Aemonio cominus iffe viro?
Idaeum Simoenta Iovis cunabula parvi?
Hectora ter campos, ter maculaffe rotas?
Deiphobumque, Helenumque, et Pudilamanta fine
armis,

Qualemcunque Parin via fua noffet humus.
Exiguo fermone fores nune, Ilion, et tu
Troja bis Oetaei numina capta dei.
Nec non ille tui cafus memoratur Homerus,
Pofteritate fuum crefcere fentit opus,
Meque inter feros laudabit Roma nepotes.
Illum poft cineres auguror effe diem.
Ne mea contemto lapis indicet offa fepulcro,
Provifum eft, Lycio vota probante deo.
Carminis interea noftri redeamus in orbem,
Gaudeat ut folito tacta puella fono,

1

« ПредишнаНапред »