Nunc quoque sidereis intercinit ipse choreis
Immortale melos, et inenarrabile carmen;
Torrida dum rutilus compescit sibila Serpens,
Demissóque ferox gladio mansuescit Orion;
Stellarum nec sentit onus Maurusius Atlas.
Carmina regales epulas ornare solebant,
Cùm nonduur luxus, vastæque immensa vorago
Nota gulæ, et modico spumabat cœna Lyao.
Tum, de more sedens festa ad convivia vates,
Esculeâ intonsos redimitus ab arbore crines,
Heroúmque actus, imitandáque gesta canebat,
Et chaos, et positi latè fundamina nundi,
Reptantesque deos, et alentes nuinina glandes,
Et nondum Ætnæo quæsitum fulmen ab antro.
Denique quid vocis modulamen iuane juvabit,
Verborum senúsque vacans, numerique loquacis?
Silvestres decet iste choros, non Orphea, cantus,
Qui tenuit fluvios, et quercubus addidit aures,
Carmine non cithara; simulachráque functa ca-
Compulit in lacrymas: habet has à carmine laudes.
Nec tu perge, precor, sacras contemnere Musas, Nec vanas inopésque puta, quarum ipse peritus Munere mille sonos numeros componis ad aptos; Millibus et vocem modulis variare canoram Doctus, Arionii meritò sis nominis hæres. Nunc tibi quid mirum, si me genuisse poetam Contigerit, charo si tam propè sanguine juncti Coguatas artes, studiumque affine, sequamur? Ipse volens Phoebus se dispertire duobus Altera dona mihi, dedit altera dona parenti; Dividuúmque Deum, genitórque puérque, tene
Tu tamen ut simules teneras odisse Camœnas, Non odisse rcor; neque enim, pater, ire jubebas Quà via lata patet, quà pronior area lucri, Certáque condendi fulset spes aurea nummi : Nec rapis ad leges, malè custoditáque gentis Jura, nec insulsis damnas clamoribus aures ; Sed, magis excultam cupiens ditescere mentem, Me procul urbano strepitu, secessibus altis Abductum, Aoniæ jucunda per otia ripæ, Phœbæo lateri comitem sinis ire beatum. Officium chari taceo commune parentis ; Me poscunt majora: tuo, pater optime, sumptu Cùm inihi Romulea patuit facundia linguæ, Et Latii veneres, et quæ Jovis ora deccbant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere suasisti quos jactat Gallia flores; Et quam degeneri novus Italus ore loquelam Fundit, barbaricos testatus voce tumultus; Quæque Palæstinus loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet cœlum,subjectáque cœlo Terra parens, terraque et cœlo interfluus aer, Quicquid et unda tegit, pontique agitabile marPer te nôsse licet, per te, si nôsse libebit: [mor, Dimotâque venit spectanda scientia nube, Nudáque conspicuos inclinat ad oscula vultus, Ni fugisse velim, ni sit libâsse molestum.
I nunc, confer opes, quisquis malesanus avitas Austriaci gazas, Perüanaque regna, præoptas. Quæ potuit majora pater tribuisse, vel ipse Jupiter, excepto, donâsset ut omnia, cœlo ? Non potiora dedit, quamvis et tuta fuissent, Publ en qui juveni commisit lumina nato, Atque Hyperionios currus, et fræna diei, Et circùm undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego, jam doctæ pars quamlibet ima caterva,
Victrices hederas inter laurósque sedebo; Jámque nec obscurus populo miscebor inerti, Vitabúntque oculos vestigia nostra profanos. Este procul, vigiles Cure, procul este, Querela, Invidiæque acies transverso tortilis hirquo. Sæva nec anguiferos extende, Calumnia, rictus; In me triste nihil, fœdissima turba, potestis, Nec vestri sum juris ego; securáque tutus Pectora, vipereo gradiar sublimis ab ictu.
At tibi, chare pater, postquam non æqua me-
renti
Posse referre datur, nec dona rependere factis,
Sit memorásse satis, repetitáque manera grato
Percensere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, O nostri, juvenilia carmina, lusus,
Si modò perpetuos sperare audebitis annos,
Et domini superesse rogo, lucémque tueri,
Nec spisso rapient oblivia nigra sub Orco;
Forsitan has laudes, decantatúmque parentis
Nomen, ad exemplum, sero servabitis ævo.
Ad Salsillum, Poetam Romanum, ægrotantem♣,
SCAZONTES.
O Musa, gressum quæ volens trahis claudum,
Vulcaniéque tarda gaudes incessu,
Nec sentis illud in loco minus gratum,
Quàm cùm decentes Aava Deiope suras
Alternat aureum ante Junonis lectum;
Adesdum, et hæc s'is verba pauca Salsillo
Refer, Camoena nostra cui tantum est cordi,
Quámque ille magnis prætulit immeritò di vis
Hæc ergo alumnus ille Londini Milto,
Diebus bisce qui suum linquens nidum,
Polique tractum, pessimus ubi ventorum,
Insanientis impoténsque pulmonis,
Pernix anhela sub Jove exercet flabra,
Venit feraces Itali soli ad glebas,
Visum superbâ cognitas urbes famâ,
Virósque, doctæque indolem juventutis.
Tibi optat idem hic fausta multa, Salsille,
Habitúmque fesso corpori penitùs sanum ;
Cui nunc profunda bilis infestat renes,
Præcordiisque fixa damnosùm spirat;
Nec id pepercit impia, quòd tu Romano
Tam cultus ore Lesbium condis melos.
O dulce divûm munus, O Salus, Hebes
Germana! Tuque, Phoebe, morborum terror,
Pythone cæso, sive tu magis Pean
Libentèr rudis, hic tuus sacerdos est.
Querceta Fauni, vósque rore vinoso
Colles benigni, mitis Evandri sedes,
Levamen ægro ferte certatim vati.
Siquid salubre vallibus frondet vestris,
Sic ille, charis redditus rursùm Musis,
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipse inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclinis semper Ægeriam spectans.
Tumidúsque et ipse Tibris, hinc delinitus,
Spei favebit annuæ colonorum;
Nec in sepulchris ibit obsessum reges,
Nimiùm sinistro laxus irruens loro:
4 Giovanni Salsilli had complimented Milton at Rome in a Latin tetrastich for his Greek, Latin, and Italian, poetry. Milton, in return, sent these elegant Scazontes to Salsilli when indisposed.
Sed fræna meliùs temperabit undarum,
Adusque curvi salsa regna Portumni.
Joannes Baptista Mansus, Marchio Villensis, vir
ingenii laude, tum literarum studio, nec non et
bellicâ virtute, apud Italos clarus in primis est.
Ad quem Torquati Tassi Dialogus extat De
Amicitia scriptus; erat enim Tassi amicissimus;
ab quo etiam inter Campaniæ principes cele-
bratur, in illo poemate cui titulus GERUSALEM-
ME CONQUISTATA, lib. 20.
Fra cavalier magnanimi è cortesi,
Risplende il MANSO.
Is authorem Neapoli commorantem summâ be-
nevolentiâ prosecutus est, multaque ei detulit
humanitatis officia. Ad hunc itaque hospes
ille, antequam ab eâ urbe discederet, ut ne in-
gratum se ostenderet, hoc carmen misit.
IAC quoque, Manse, tuæ meditantur carmina laudi
Pierides, tibi, Manse, choro notissime Phobi ; Quandoquidem ille alium haud æquo est dignatus honore,
Post Galli cineres, et Mecænatis Hetrusci.
Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos
Credimus obscuras noctis sensisse per umbras,
Quà Thamesis late puris argenteus urnis
Oceani glaucos perfundit gurgite crines :
Quin et in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile
Quà plaga septeno mundi sulcata Trione [Phoebo,
Brumalem patitur longå sub nocte Boöten.
Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phœbo
Flaventes spicas, et lutea mala canistris,
Halantémque crocum, perhibet nisi vana vetustas,
Misimus, et lectas Druidum de gente choreas.
Gens Druides antiqua, sacris operata deorum,
Heroum laudes, imitandáque gesta, canebant
Hinc quoties festo cingunt altaria cantu,
Delo in harbosa, Graiæ de more puellæ,
Carininibus lætis memorant Corinëida Loxo,
Fatidicámque Upin, cum flaviconâ Hecaërge,
Nuda Caledonio variatas pectora fuco.
Fortunate senex, ergo, quacunque per orbem
Torquati decus, et nomen celebrabitur ingens,
Claráque perpetui succrescet fama Marini;
Tu quoque in ora frequens venies plausúmque
virorum,
Et parili carpes iter immortale volatu.
Dicetur tum sponte tuos habitâsse penates
Cynthius, et famulas venisse ad limina Musas:
At non sponte domum tamen idem, et regis adivit
Rura Pheretiadæ, cœlo fugitivus Apollo;
Ille licèt magnum Alciden susceperat hospes ;
Tu quoque, si nostræ tantùm valet aura Ca- Tantùm ubi clamosus placuit vitare bubulcos,
Victrices hederas inter laurósque sedebis.
Te pridem magno felix concordia Tasso
Junxit, et æternis inscripsit nomina chartis :
Mox tibi dulciloquum non inscia Musa Marinum
Tradidit; ille tuum dici se gaudet alumnum,
Dum canit Assyrios divùm prolixus amores ;
Mollis et Ausonias stupefecit carmine nymphas.
Ille itidem moriens tibi soli debita vates
Ossa, tibi soli, supremáque vota reliquit :
Nec manes pietas tua chara fefellit amici;
Vidimus arridentem operoso ex ære poetam.
Nec satis hoc visum est in utrumque, et nec pia
Officia in tumulo; cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges:
Amborum genus, et variâ sub sorte peractam
Describis vitam, morésque, et dona Minervæ ;
Emulus illius, Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Folii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te, Cliûs et magni nomine Phœbi,
Manse pater, jubeo longum salvere per ævum,
Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus aspernabere Musam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita sub Arcto,
Imprudens, Italas ausa est volitare per urbes.
At Naples Milton was introduced to Giovanni Battista Manso, marquis of Villa. Milton at leaving Naples sent this poem to Manso. He was a nobleman of distinguished rank and fortune, had supported a military character with high reputation, of unblemished morals, a polite scholar, a celebrated writer, and an universal patron. It was among his chief honours, that he had been the friend of Tasso and this circumstance, above all others, must have made Milton ambitious of his acquaintance.
Nobile mansueti cessit Chironis in antrum,
Irriguos inter saltus, frondosáque tecta,
Peneium propè rivum : ibi sæpe sub ilice nigrâ,
Ad cithara strepitum, blandâ preco victus amici,
Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa suo, barathro nec fixa sub imo
Saxa stetere loco; nutat Trachinia rupes,
Nec sentit solitas, immania pondera, silvas;
Emotæque suis properant de coilibus orni,
Mulcentúrque novo maculosi carmine lynces.
Diis dilecte senex, te Jupiter æquus oportet
Nascentem, et miti lustrârit lumine Phoebus,
Atlantisque nepos ; neque enim, nisi charus ab
Diis superis, poterit magno favisse poetæ. [ortu
Hinc longæva tibi lento sub flore senectus.
Vernat, et Æsonios lucratur vivida fusos ;
Nondum deciduos servans tibi frontis honores,
Ingeniúmque vigens, et adultum mentis acumen.
Ó mihi si mea sors talem concedat amicum,
Phœbæos decorâsse viros qui tam benè nôrit,
Siquandò indigenas revocabo in carmina reges,
Arturúmque etiam sub terris bella moventein!
Aut dicam invicta sociali fædere mensæ
Magnanimos heroas; et, O modo spiritus adsit,
Frangam Saxonicas Britonum sub Marte pha-
langes!
Tandem ubi non tacitæ permensus tempora vitæ,
Annorúmque satur, cineri sua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis astaret ocellis,
Astanti sat erit si dicam, sim tibi curæ ;
Ille meos artus, liventi morte solutos,
Curaret parvâ componi mollitèr urná :
Forsitan et nostros ducat de marmore vultus,
Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri
Fronde comas, at ego securâ pace quiescam.
Tum quoque, si qua fides, si præmia certa bono-
![[merged small][merged small][ocr errors]](https://books.google.bg/books/content?id=2HAJAAAAQAAJ&hl=bg&output=html_text&pg=PA537&img=1&zoom=3&q=%22on+the+flood,+extended+long+and+large,+Lay+floating+many+a+rood+%3B+in+bulk+as+huge+As+whom+the%22&cds=1&sig=ACfU3U1SMjXWGCOIm8XKLtp7W4kGbgsQug&edge=0&edge=stretch&ci=449,1450,425,67)
Quò labor et mens pura vehunt, atque ignea
Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo,
Quantum fata sinunt; et, totâ mente serenum
Ridens, purpureo suffundar lumine vultus,
Et simul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
Thyrsis et Damon, ejusdem vicinia pastores,
eadem studia sequuti, à pueritia amici erant,
ut qui plurimùm. Thyrsis animi causâ pro-
fectus peregrè de obitu Damonis nuncium ac-
cepit. Demùm posteà reversus,
et rem ità
esse comperto, se, suamque solitudinem, hoc
carmine deplorat. Damonis autem sub per-
sonâ hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe
Hetruriæ Lucâ paterno genere oriundus, cæ-
tera Anglus; ingenio, doctrinâ, clarissimisque
cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egre-
gius.
HIMERIDES nymphæ (nam vos et Daphuin, et Hy-
Et plorata diu meministis fata Bionis,) [lan,
Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen:
Quas miser effudit voces, quæ murmura Thyrsis,
Et quibus assiduis exercuit antra querelis,
Flumináque, fontésque vagos, nemorúmque re-
cessus ;
[altam
Dum sibi præreptum queritur Damona, neque
Luctibus exemit noctem, loca sola pererrans.
Et jam bis viridi surgebat culmus aristâ,
Et totidem flavas numerabant horrea messes,
Ex quo summa dies tulerat Damona sub umbras,
Nec dum aderat Thyrsis; pastorem scilicèt illum
Dulcis amor Musa Thuscâ retinebat in urbe :
Ast ubi mens expleta domum, pecorisque relicti
Cura vocat, simul assuetâ seditque sub ulmo,
Tum verò amissum tum denique sentit amicum,
Cœpit et immensum sic exonerare dolorem.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina cœlo,
Postquam te immiti rapuerunt funere, Damon!
Siccine nos linquis, tua sic sine nomine virtus
Ibit, et obscuris numero sociabitur umbris ?
At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ,
Ista velit, dignúmque tui te ducat in agmen,
Ignavúmque procul pecus arceat omne silentûm.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Quicquid erit, certè nisi me lupus ante videbit,
Indeplorato non comminucre sepulchro,
Constabitque tuus tibi honos, longùmque vigebit
Inter pastores: Illi tibi vota secundo
Solvere post Daphnin, post Daphnin dicere laudes,
Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus, amabit:
Si quid id est,priscámque fidem coluisse, piúmque
Palladiásque artes, sociúmque habuisse canorum,
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
[Damon;
Hæc tibi certa mauent, tibi erunt hæc præmia,
At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus
Hærebit lateri comes, ut tu sæpe solebas
Frigoribus duris, et per loca fæta pruinis,
Aut rapido sub sole, siti morientibus herbis?
Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones.
Aut avidos terrere lupos præsepibus altis; Quis fando sopire diem, cantúque, solebit?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Pectora cui credam ? quis me lenire docebit
Mordaces curas, quis longam fallere noctem
Dulcibus alloquiis, grato cùm sibilat igni
Molle pyrum, et nucibus strepitat focus, et ma-
Jus Auster
Miscet cuncta foris, et desuper intonat ulmo ?
Ite domum impasti, domino jam non vacat, Cùm Pan æsculeâ somnum capit abditus umbrâ, Aut æstate, dies medio dum vertitur axe, [agni. Pastoresque latent, stertit sub sepe colonus; Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia nymphæ, Quis mihi blanditiásque tuas, quis tum mihi risus, Cecropiósque sales referet, cultosque lepores? Ite domum impasti, domino jam non vacat, At jam solus agros, jam pascua solus oberro, agni. Hic serum expecto; supra caput imber et Eurus Sicubi ramosæ densantur vallibus umbræ ; Triste sonant, fractaque agigata crepuscula silvæ. Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni. [herbis Heu, quam culta mihi priùs arva procacibus Involvuntur, et ipsa situ seges alta fatiscit! Innuba neglecto marcescit et uva racemo, Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ Mærent, in'que suum convertunt ora magistrum. Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Tityrus ad corylos vocat, Alphesibæus ad ornos, Ad salices Aegon, ad flumina pulcher Amyntas; "Hic gelidi fontes, hic illita gramina musco, Hic Zephyri, hic placidas interstrepit arbutus undaş :"
Ista canunt surdo, frutices ego nactus abibam. Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Mopsus ad hæc, nam me redeuntem forte notârat,
(Et callebat avium linguas, et sidera Mopsus,)
"Thyrsi, quid hoc?" dixit, "quæ te coquit im-
proba bilis?
Aut te perdit amor, aut te malè fascinat astrum;
Saturni grave sæpe fuit pastoribus astrum,
Intimáque obliquo figit præcordia plumbo."
Ite domum impasti, domino jam nɔn vacat,
agni.
[turum est ?
Mirantur nymphæ, et "quid te, Thyrsi, fu-
Quid tibi vis?" aiunt; "nou hæc solet esse ju-
In'que vicem hirsuti paribus junguntur onagri :
Lex eadem pelagi; deserto in littore Proteus
Agmina Phocarum numerat, vilisque volucrum
Passer habet semper quicum sit, et omnia circum
Farra libens volitet, serò sua tecta revisens ;
Quem si sors letho objecit, seu milvus adunco
Fata tulit rostro, seu stravit arundine fossor,
Protinùs ille alium socio petit inde volatu.
Nos durum genus, et diris exercita fatis
Gens homines, aliena animis, et pectore discors;
Vix sibi quisque parem de millibus invenit unum;
Aut si sors dederit tandèm non aspera votis,
Illum inopina dies, quâ non speraveris horâ,
Surripit æternum linquens in sæcula damnum.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,agni.
Heu quis me ignotas traxit vagus error in oris
Ire per aëreas rupes, Alpémque nivosam!
Ecquid erat tanti Romam vidisse sepultam,
(Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim,
Tityrus ipse suas et oves et rura reliquit ;)
Ut te tam dulci possem caruisse sodale!
Possem tot maria alta, tot interponere montes,
Tot silvas, tot saxa tibi, fluviósque sonantes !
Ah certè extremùm licuisset tangere dextram,
Et benè compositos placidè morientis ocellos,
Et dixisse, Vale, nostri memor ibis ab astra."
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Quamquam etiam vestri nunquam meminisse pi-
Pastores Thusci, Musis operata juventus, [gebit,
Hic Charis, atque Lepos; et Thuscus tu quoque!
Damon,
Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe.
O ego quantus eram, gelidi cùm stratus ad Arni
Murmura,populeúmque nemus, quà molliorherba,
Carpere nunc violas,nunc summas carpere myrtos,
Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam!
Ipse etiam tentare ausus sum; nec, puto, multùm
Displicui; nam sunt ut apud me, munera vestra,
Fiscellæ, calathique, et cerea vincla cicutæ :
Quin et nostra suas docuerunt nomina fagos
Et Datis, et Francinus, erant et vocibus ambo
Et studiis noti, Lydorum sanguinis ambo.
![[ocr errors]](https://books.google.bg/books/content?id=2HAJAAAAQAAJ&hl=bg&output=html_text&pg=PA539&img=1&zoom=3&q=%22on+the+flood,+extended+long+and+large,+Lay+floating+many+a+rood+%3B+in+bulk+as+huge+As+whom+the%22&cds=1&sig=ACfU3U0HrxWkhiX0KM9l9hP2T18djD8_Dg&edge=0&edge=stretch&ci=42,1160,11,9)
Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos;
Tum gravidam Artro, fatali fraude, lögernen
Mendaces vultus, assumptáque Gorlöis arma,
Merlini dolus. O mihi tum si vita supersit,
Tu procul annosâ pendebis, fistula, pinu,
Multùm oblita mihi ; aut patriis mutata Camœnis
Brittonicum strides, quid enim? omnia non licet
Non sperâsse uni licet omnia, mî satis ampla [uni,
Merces, et mihi grande decus ́ (sim ignotus in
Tum licèt, externo penitùsque inglorius orbi,)
Si me flava comas legat Usa, et potor Alauni,
Vorticibúsque frequens Abra, et nemus omne
Et Thamesis meus ante omnes, et fusca metallis
Tamara, et extremis me discant Orcades undis.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,agni.
Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri, [sus,
Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula Man-
Mansus, Chalcidicæ non ultima gleria ripæ,
Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse,
Et circum gemino cælaverat argumento:
In medio rubri maris unda, et odoriferum ver,
Littora longa Arabum, et sudantes balsama silvæ,
Has inter Phoenix, divina avis, unica terris,
Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis,
Auroram vitreis surgentem respicit undis;
Parte aliâ polus omnipatens, et magnus Olympus:
Quis putet? hîc quoque Amor, pictæque in nube
pharetræ,
Arma corusca faces, et spicula tincta pyropo;
Nec tenues animas, pectúsque ignobile vulgi,
Hinc ferit; at,circum flammantia lumina torquens,
Semper in erectum spargit sua tela per orbes
Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus :
Hinc mentes ardere sacræ, formæque deorum.
Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica,
Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis
Sanctáque simplicitas, nam quò tua candida vir-
Nec te Lethæo fas quæsivisse sub orco, [tus?
Nec tibi conveniunt lacrymæ ; nec flebimus ultra:
Ite domum impasti,domino jam non vacat, agni. Ite procul, lacrymæ ; púrum colit æthera Damon,
Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna,
Dum solus teneros claudebam cratibus hædos.
Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat,
Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon,
Vimina nunc texit, varios sibi quod sit in usus !
Et quæ tum facili sperabam mente futura
Arripui voto levis, et præsentia finxi; [retardat,
Heus bone! numquid agis? nisi te quid fortè
Imus? et argutâ paulùm recubamus in umbrâ,
Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Cassibelauni?
Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos,
Helleborúmque, bumilésque crocos, foliúmque
[dentûm."
Quasque habet ista palus herbas, artesque me-
Ah pcreant berbæ, pereantartésque medentûm,
Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro !
Ipse etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat
Fistula, ab undecimâ jam lux est altera nocte,
Et tum fortè novis admôram labra cicutis,
Dissiluere tamen ruptâ compage, nec ultra [sim
Ferre graves potuere sonos: dubito quoque ne
Turgidulus, tamen et referam: vos cedite,silvæ.
Ite domum impasti, dominojam non vacat,agni. Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmque Arviragúmque duces, priscúmque
Æthera purus habet, pluvium pede reppulit ar
Heroúmque animas inter, divósque perennes,
Æthereos haurit latices, et gaudia potat
Ore sacro. Quin tu, cœli post jura recepta,
Dexter ades, placidúsque fave quicunque vocaris.
Seu tu noster eris Damon, sive æquior audis
Diodatus, quo te divino nomine cuncti
Coelicolæ nôrint, silvisque vocabere Damon.
Quòd tibi purpureus pudor, et sine labe juventus
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
En etiam tibi virginei servantur honores;
Ipse caput nitidum cinctus rutilante coronâ,
Lætáque frondentis gestans umbracula palmæ,
Æternùm perages immortales hymenæos ;
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis,
Festa Sionæo bacchantur et Orgia thyrso.
AD JOANNEM ROUSIUM, OXONI
ENSIS ACADEMIE BIBLIOTHECA-
De libro Poematum amisso, quem ille sibi denud 'John Rouse, or Russe, master of arts, fellow
mitti postulabat, ut cum aliis nostris in Bibliothecâ publicâ reponet, Ode. Ode tribus constat Strophis, totidémque Antistrophis, unâ demum Epodo clausis; quas, tametsi omnes nec versuum numero, nec certis ubique colis exactè respondeant, ità tamen secuimus, commodè legendi potius, quàm ad antiquos concinendi modos rationem spectantes. Alioquin hoc genus rectiùs fortasse dici monostrophicum debuerat. Metra partim sunt wala oxiow, partim ancheλμiva. Phaleucia quæ sunt, Spondæum tertio loco bis admittunt, quod idem in secundo loco Catullus ad libitum fecit.
![[blocks in formation]](https://books.google.bg/books/content?id=2HAJAAAAQAAJ&hl=bg&output=html_text&pg=PA540&img=1&zoom=3&q=%22on+the+flood,+extended+long+and+large,+Lay+floating+many+a+rood+%3B+in+bulk+as+huge+As+whom+the%22&cds=1&sig=ACfU3U2ZfoefC15HNxo9d9QgOiShyu6FiQ&edge=0&edge=stretch&ci=109,406,423,284)
Quis te, parve liber, quis te fratribus
Subduxit reliquis dolo?
Cùm tu missus ab urbe,
Ducto jugiter obsecrante amico,
Illustre tendebas iter
Thamesis ad incunabula
Cærulei patris,
Fontes ubi limpidi
Aonidum, thyasúsque sacer,
Orbi notus per immensos
Temporum lapsus redeunte cœlo,
Celebérque futurus in ævum ?
Strophe 2.
Modò quis deus, aut editus deo,
Pristinam gentis miseratus indolem,
(Si satis noxas luimus priores,
Mollique luxu degener otium,)
Tollat nefandos civium tumultus,
Almáque revocet studia sanctus,
Et relegatas sine sede Musas
Jam penè totis finibus Angligenûm ;
Immundásque volucres,
Unguibus imminentes,
Figat Apollineâ pharetrâ,
Quin tu, libelle, nuntii licèt mal
Fide, vel oscitantiâ,
Semel erraveris agmine fratrum,
Seu quis te teneat specus,
Seu qua te latebra, forsan unde vili
Callo tereris institoris insulsi,
Lætare felix: en iterum tibi
Spes nova fulget, posse profundam
Fugere Lethen, vebique superam
İn Jovis aulam, remige pennâ:
Nam te Roüsius sui
Optat peculi, numeróque justo
Sibi pollicitum queritur abesse ;
Rogátque venias ille, cujus inclyta
Sunt data virûm monumenta curæ :
Téque adytis etiam sacris
Voluit reponi, quibus et ipse præsidet,
Æternorum operum custos fidelis ;
Quæstorque gazæ nobilioris,
Quàm cui præfuit lön,
Clarus Erechtheides,
Opulenta dei per templa parentis,
Fluvósque tripodas, donáque Delphica,
Iön, Actæâ genitus Creusâ.
Phineámque abigat pestem procul amne Pega- Judicia rebus æquiora forsitan
of Oriel College Oxford, was elected chief librarian of the Bodleian, May 9, 1620. He died in April, 1652, and was buried in the chapel of his college.
Adhibebit, integro sinu.
Si quid meremur sana posteritas sciet,
Tam, livore sepulto,
Ruusio favente.
Erratum. Line 5 of L'Allegro, page 475, forsads read spreads.
|