S: B. I. S. 73. Die meisten seiner Gedichte has ben, ihrer Form nach, elegischen Charakter und Versbau; vornehmlich aber gehören die fünf Bücher seiner sogenannten Tristium, oder Selagen über seine Verbannung, hieher. Ein ro nahes, inniges Interesse des Dichters låfit lauter Natur und Sprache des Gefühls erwarten; beide aber vermisst man in diesen Elegieen nur allzu oft, und wird dafür durch den, hier müssigen, Aufwand seiner Phantasie, und durch den schönen Wubiklang seiner Verse, nicht genug entschädigt. Nicht selten reifft er fich und den Leser auf einmal aus aller Rührung und Cheilnehmung durch ganz ziedklore Vergleis chungen, oft sogar durch Antithesen und Wortspiele. Eine der schönsten, obgleich von den bemerkten Fehlern nicht ganz freie, Elegie ist die folgende, worin er seinen Pbschied aus Rom, und die Nacht schildert, in welcher er in seine Vers bannung gieng. Cum fubit illius tristissima noctis imago, Quae mihi fupremuin tempus in Urbe fuit; Cum repeto noctem, qua tot mihi cara reliqui; Labitur ex oculis nunc quoque gutta meis. Finibus extremae jusserat Ausoniae. Torpuerant longa pectora noftra mora. Non aptae profugo vestis opisve fuit. Vivit; et est vitae nescius ipse (uae. Et tandem sensus convaluere mei; Qui modo de multis unus et alter- erant. Uxor amans flentem fens acrius ipla tenebat, Imbre per indignas usque cadente genas. Nata Ovid. Nata procul Libycis aberat diversa sub oris: Nec poterat fati certior esse mei. Formaque non taciti funeris intus erat. Inque domo lacrimas angulus omnis habet. Haec facies Trojae cum caperetur, erat. Lunaque nocturnos alta regebat equos. Quae noftro fruftra iuncta fuere Lari; Iamque oculis nunquam templa videnda meis, Este falutati tempus in omne mihi! Attamen hanc odiis exonerate fugam, Dicite; pro culpa ne fcelus esse putet. Placato possum non miser esse Deo. Singultu inedios praepediente fonos. Contigit exstinctus ore tremente focos: Pro deplorato non valitura viro. Versaque ab axe suo Parrhasis Arctos erat. Ultima sed iuffae nox erat illa fugae. Vel quo feftines ire, vel unde, vide. Horam, propositae quae foret apta viae. Indulgens animo pes mihi tardus erat. Et quafi difeedens oscula summa dedi. Saepe, Saepe eadem mandata dedi, meque ipfe fefelli, Refpiciens oculis pignora cara meis. inquam : Et domus, et fidae dulcia membra domus. O mihi Thesea pectora iuncta fide! Amplius in lucro, quae datur hora, mihi est. Complectens animo proxima quaeque meo, Stella gravis nobis, Lucifer ortus erat. quam: Ultores habuit proditionis equos. Et feriunt moestae pectora nuda manus. Miscuit haec lacrymis tristia dicta fuis: quit! Accedam profugae farcina parva rati. Te iubet e patria discedere Caesaris iia; Me pietas: pietas haec mihi Caesar crit. Talia tentabat: fic et tentaverat ante, Vixque dedit vietas utilitate manus. Egredior (five illud erat fine funere ferri) Squallidus immissis hirta per ora comis. Illa dolore gravis, tenebris narratur obortis Semianimis media procubuisse domo. Utque resurrexit, foedatis pulvere turpi Crinibus, et gelida membra levavit humo; Se modo, desertos modo complorasse Penates 3 Nomen et erepti faepe vocaffe viri: Nec Ovid. Nec gemuisse minus, quam fi nataeve meumve habere rogos: Respectuque, tamen non potuiffe mei. Vivat; et auxilio sublevet usque suo! Aequoreasque suo fidere turbat aquas: Sponte: sed audaces cogimur esse metu. Erutaque ex imis fervet arena vadis! Infilit, et pictos verberat unda Deos. Adgemit et noftris ipfa carina malis. Iam fequitur victam, non regit arte, ratem. Cervicis rigidae fraena remittit equo: Aurigam video vela dediffe rati. In loca jam nobis non adeunda ferar. Interdicta mihi cernitur Italia. Et mecum magno pareat aura Deo. Increpuit quantis viribus unda latus! Infeftumque mibi fit fatis efle lovein! Si modo, qui periit, non periiffe poteft. Pedo Pedo Albinovanus. Pedo Ulbi: novanus. Die kleinen elegischen Dichter der alten Römer, deren Namen großentheils nicht mit všlliger Gewißheit den uns erhaltenen Stücken porgesert sind, hat Hr. Hofrath Wernse dorf im dritten Bande von seinen Poëtis Latinis Minoribus gesammelt und kritisch erläutert. Inter ihnen findet man zwei Elegien auf den Tod des Nécenas, die dem Dedo Al: binovanus, aber gleichfalls nicht zuverläßig genug, beiges legt werden. Eine dritte, an die Staiserin Livia, gehört wohl vielmehr dem Ovid, dessen Werken sie auch beigedruckt zu werden pflegt. ueber die kritischen Zweifel, die sich auch wider die hier gelieferte, in ihrer Art nicht verwerfliche, aber des vorgeblichen Dichters wohl nicht ganz würdige, Elegie aufwerfen lassen, rehe man Hrn. Wernsdorf, am angef. Drte, S. 122 ff. IN OBITVM MAECENATIS. Deferam Iuuenis tristi modo carmine fata : Sunt etiam merito carmina danda Seni. Longius annoso viuere dignus auo. It, redit, in vastos semper onusta lacus. Non oblita rapit sed tamen illa senes. Lollius hoc ergo conciliauit opus. Caesaris et fimilem propter in arma fidem. Dextera, Romanae tu vigil vrbis eras. Omnia cum posses, tanto tam carus amico, Te sensit nemo posse nocere tamén. Pallade cum docta Phoebus donauerat artes: Tu decus et laudes huius et huius eras. |