OCCASIONED BY THE SIGHT OF THE PLAINS WHERE THE BATTLE OF TREBIA WAS FOUGHT.
QUA Trebiæ glaucas salices intersecat undâ,
Arvaque Romanis nobilitata malis.
Visus adhuc amnis veteri de clade rubere,
Et suspirantes ducere mœstus aquas;
Maurorumque ala, et nigræ increbescere turmæ,
Et Pulsa Ausonidum ripa sonare fugå.
AD C. FAVONIUM, ZEPHYRINUM.
MATER rosarum, cui teneræ vigent
Auræ Favonî, cui Venus it comes
Lasciva, Nympharum choreis
Et volucrum celebrata cantu!
Dic, non inertum fallere quâ diem
Amat sub umbrâ, seu sinit aureum
Dormire plectrum, seu retentat
Pierio Zephyrinus antro
Furore dulci plenus, et immemor
Reptantis inter frigora Tusculi
Umbrosa, vel colles Amici
Palladiæ superantis Albæ.
Dilecta Fauno, et capripedum choris
Pineta, testor vos, Anio minax
• Written by Mr. Gray immediately after his journey to Fres. cati and the cascades of Tivoli, which he had described in a preceding letter to his friend Mr. West.
Quæcunque per clivos volutus
Præcipiti tremefecit amne, Illius altum Tibur, et sulæ Audîsse sylvas nomen amabiles, Illius et gratas Latinis
Naiasin ingeminâsse rupes: Nam me Latinæ Naiades uvidâ Vidêre ripa, quà niveas levi Tam sæpe lavit rore plumas
Dulce canens Venusinus ales; Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique sontes, et retinent adhuc (Sic Musa jussit) saxa molles
Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca Amoena, jucundumque ver incompositum docuere carmen: Hærent sub omni nam folio nigri Phobea luci (credite) somnia, Argutiusque et lympha et auræ Nescio quid solito loquuntur.
FRAGMENT OF A LATIN POEM.*
NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus,
Prospiciens vitreum lugenti vertice pontum :
Tristior ille din, et veteri desuetus olivâ
Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ ;
*Sent by Mr. Gray to his friend West, with a reference to Sandys's Travels, book iv. pages 275, 277, and 278. A transla tion of this poem may be seen in the Gent. Mag. for July, 1775.
Horrendi tam sæva premit vicinia montis,
Attonitumque urget latus, exuritque ferentem.
Nam fama est olim, mediâ dum rura silebant
Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete,
Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes
Late tellurem surdùm immugire cavernas :
Quo sonitu nemora alta tremunt; tremit excita tuto
Parthenopea sinu, flammantisque ora Vesevi.
At subitò se aperire solum, vastosque recessus
Pandere sub pedibus, nigràque voragine fauces;
Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes
Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam.
Præcipites fugere feræ, perque avia longè
Sylvarum fugit pastor, juga per deserta,
Ah, miser! increpitans sæpè altâ voce per umbram
Nequicquam natos, creditque audire sequentes.
Atque ille excelso rupis de vertice solus
Respectans notasque domos, et dulcia regna,
Nil usquam videt infelix præter mare tristi
Lumine percussum, et pallentes sulphure campos,
Fumumque, flammasque, rota aque turbine saxa.
Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo ;
Mæstos confluere agricolas, passuque videres
Tandem iterum timido deserta requirere tecta :
Sperantes, si forte oculis, si forte darentur
Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum
(Tenuia, sed tanti saltem solatia luctus)
Una colligere et justâ componere in urnâ.
Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa parentum
(Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura vide-
bunt.
Quippe ubi planities campi diffusa jacebat;
Mons novus ille supercilium, frontemque favillâ Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor
Subjectum, stragemque suam, mæsta arva, minaci
Despicit imperio, soloque in littore regnat.
Hinc infame loci nomen, multosque per annos
Immemor antiquæ laudis, nescire labores
Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu.
Non avium colles, non carmine matutino
Pastorum resonare! adeò undique dirus habebat
Informes latè horror agros saltusque vacantes.
Sæpius et longè detorquens navita proram
Monstrabat digito littus, sævæque revolvens
Funera narrabat noctis, veteremque ruinam.
Montis adhuc facies manet hirta atque aspera
Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit,
Quæ nascenti aderat; seu fortè bituminis atri
Defluxere olim rivi, atque effœta lacuna
Pabula sufficere ardori, viresque recusat;
Sive in visceribus meditans incendia jam nunc
(Horrendùm) arcanis glomerat genti esse futuræ
Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes.
Raro per clivos haud secius ordine vidi
Canescentem oleam : longum post tempus amicti
Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens
Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis
Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.
Frigoribus juga, nec nimiùm spirantibus auris!
Alma quibus Tusci Pallas decus Appennini
Esse dedit, glaucâque suâ canescere sylvâ!
Non ego vos posthàc Arni de valle videbo
Porticibus circum, et candenti cincta coronâ
Villarum longè nitido consurgere dorso,
Antiquamve Edem, et veteres præferre Cupressus Mirabor, tectisque super pendentia tecta.
OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE.
SPESSO Amor sotto la forma
D'amistà ride, e s'asconde :
Poi si mischia, e si confonde
Con lo sdegno, e col rancor.
In Pietade ei si trasforma;
Par trastullo, e par dispetto :
Mà nel suo diverso aspetto
Sempr'egli, è l'istesso Amor.
Lusit amicitiæ interdum velatus amictu,
Et benè compositâ veste fefellit Amor.
Mox iræ assumpsit cultus, faciemque minantem,
Inque odium versus, versus et in lacrymas;
Ludentem fuge, nec lacrymanti, aut crede furenti;
Idem est dissimili semper in ore Deus.
WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHARTREUSE,
In Dauphiny, August 1741.
Он Tu, severi Religio loci,
Quocunque gaudes nomine (non leve
Nativa nam certè fluenta
Numen habet, veteresque sylvas;
|