Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam. Ipfe etiam tentare aufus fum, nec puto multùm Difplicui, nam funt & apud me munera vestra Fifcellæ, calathique, & cerea vincla cicuta, Quin & noftra fuas docuerunt nomina fagos Et Datis, & Francinus, erant & vocibus ambo
Et ftudiis noti, Lydorum fanguinis ambo.
Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni., Hæc mihi tum læto dictabat rofcida luna, Dum folus teneros claudebam Cratibus hædos. Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat, Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon, Vimina nunc texit, varios fibi quod fit in ufus! Et quæ tum facili fperabam mente futura Arripui voto levis, & præfentia finxi,
Heus bone numquid agis? nifi te quid forte retardat, Imus? & argutâ paulùm recubamus in umbrâ, Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Caffibelauni ? Tu mihi percurres medicos, tua gramina, fuccos, 150 Helleborúmque, humiléfque crocos, foliúmque hya- cinthi,
Quafque habet ifta palus herbas, artefque medentûm. Ah pereant herbæ, pereant artefque medentûm, Gramina, poftquam ipfi nil profecere magistro. Ipfe etiam, nam nefcio quid mihi grande fonabat 155 Fistula, ab undecimâ jam lux eft altera nocte, Et tum forte novis admôram labra cicutis, Diffiluere tamen ruptâ compage, nec ultra Ferre graves potuere fonos, dubito quoque ne fim Turgidulus, tamen & referam, vos cedite fylvæ.
Ite dómum impasti, domino jam non vacat, agni. Ipfe ego Dardanias Rutupina per æquora puppes · Dicam, & Pandrafidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmque Arvigarúmque duces, prifcúmque Beli
Et tandem Armoricos Britonum fub lege colonos; 165 Tum gravidam Arturo fatali fraude Iögernen, Mendaces vultus, affumptaque Gorlöis arma, Merlini dolus. O mihi tum fi vita fuperfit, Tu procul annofa pendebis fistula pinu
Multùm oblita mihi, aut patriis mutata Camoenis 170 Brittonicum ftrides, quid enim? omnia non licet uni Non fperâffe uni licet omnia, mi satis ampla Merces, & mihi grande decus (fim ignotus in ævum Tum licet, externo penitufque inglorius orbi) Si me flava comas legat Ufa, & potor Alauni, Vorticibufque frequens Abra, & nemus omne Treantæ, Et Thamefis meus ante omnes, & fufca metallis Tamara, & extremis me difcant Orcades undis. Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Hæc tibi fervabam lentâ fub cortice lauri, Hæc, & plura fimul, tum quæ mihi pocula Manfus, Manfus Chalcidicæ non ultima gloria ripe, Bina dedit, mirum artis opus, mirandus & ipfe, Et circum gemino cælaverat argumento:
In medio rubri maris unda, & odoriferum ver, Littora longa Arabum, & fudantes balfama fylvæ, Has inter Phoenix divina avis, unica terris Cœruleûm fulgens diverficoloribus alis Auroram vitreis furgentem refpicit undis.
Parte alia polus omnipatens, & magnus Olympus, 190 Quis putet? hic quoque Amor pictæque in nube pharetræ, Arma corufca faces, & fpicula tincta pyropo; Nec tenues animas, pectúfque ignobile vulgi Hinc ferit, at circùm flammantia lumina torquens ( Semper in erectum fpargit fua tela per orbes Impiger, & pronos nunquam collimat ad ictus Hinc mentes ardere facræ, formæque deorum.
Tu quoque in his, nec me fallit fpes lubrica, Damon, Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret, San&táque fimplicitas, nam quò tua candida virtus? Nec te Lethæo fas quæfiviffe fub orco,
Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec flebimus ultrà, Ite procul lacrymæ, purum colit æthera Damon, Æthera purus habet, pluvium pede reppulit arcum ; Heroúmque animas inter, divófque perennes,
Æthereos haurit latices & gaudia potat
Ore facro. Quin tu cœli poft jura recepta Dexter ades, placidúfque fave quicunque vocaris, Seu tu nofter eris Damon, five æquior audis Diodotus, quo te divino nomine cuncti Cœlicolæ nôrint, fylvifque vocabere Damon. Quòd tibi purpureus pudor, & fine labe juventus Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas, En etiam tibi virginei fervantur honores; Ipfe caput nitidum cinctus rutilante corona, Lætáque frondentis geftans umbracula palmæ Æternum perages immortales hymenaeos; Cantus ubi, choreifque furit lyra mista beatis, F.fta Sionæo bacchantur & Orgia thyrso.
Jan. 23, 1646.
AD JOANNEM
OXONIENSIS ACADEMIE BIBLIOTHECARIUM.
De libro Poematum amiffo, quem ille fibi denuo mitti poftulabat, ut cum aliis noftris in Bibliotheca publica reponeret, Ode.
EMELLE cultu fimplici gaudens liber, Fronde licet geminâ,
Munditiéque nitens non operosâ,
Quam manus attulit
Sedula tamen haud nimii poetæ ;
Dum vagus Aufonias nunc per umbras, Nunc Britannica per vireta lufit
Infons populi, barbitóque devius
Indulfit patrio, mox itidem pectine Daunio Longinquum intonuit melos
Vicinis, & humum vix tetigit pede;
Quis te, parve liber, quis te fratribus
Cum tu miffus ab urbe,
Docto jugiter obfecrante amico,
Illuftre tendebas iter
Thamefis ad incunabula
Fontes ubi limpidi
Aonidum, thyafufque facer
Orbi notus per immenfos
Temporum lapfus redeunte cœlo,
Celeberque futurus in ævum;
Modò quis deus, aut editus deo Priftinam gentis miferatus indolem (Si fatis noxas luimus priores, Mollique luxu degener otium) Tollat nefandos civium tumultus, Almaque revocet studia fanctus, Et relegatas fine fede Mufas
Jam penè totis finibus Angligenûm ;
Immundafque volucres
Unguibus imminentes
Figat Apollineâ pharetrâ,
Phinéamque abigat peftem procul amne Pegaféo.
Quin tu, libelle, nuntii licet malâ
Semel erraveris agmine fratrum,
Seu quis te teneat specus.
Seu qua te latebra, forfan unde vili Callo teréris inftitoris infulfi, Lætare felix, en iterum tibi Spes nova fulget poffe profundam Fugere Lethen, vehique fuperam In Jovis aulam remige pennâ;
« ПредишнаНапред » |