Zijn voorhoofd omwaait zy en zwiert met het hair;

Zijn adem blaast koelte op haar lippen:

De vlam fchijnt bewogen voor 't minnende Paar,

En, aarzlend, als rugwaart te glippen.

Maar 't dak ftort, doorblakerd, verplettrend ter neer
En eindigt het jammer. Zy leven niet meer!

Na het Deensch van

SCHACK STAFFELDT,

1822.

DE

Dat uw teedre vriendfchapsmin,

In een wederzijdsch gevoel,

"My den heeten boezem koel'

" Van het gloeiend zonnevuur

Dat ik naauwlijks meer verduur! ,,Kom mijn rijken tooi verfchoonen! „Blijf, ô blijf steeds by my wonen! ,,'k Zal u eeuwig dank betoonen."

Neen, onnoozle, riep zy, neen;
Ondanks uw bevalligheên,

Wy zijn lot- noch ftandgemeen.
'k Viel van hooger Ethertrans,
Dronken van mijn hemelglans;
En in dit kortstondig graf

Spiegel ik mijn oorfprong af,
Daar ik de eens bepaalde poos

Op de leliefteng of roos

Om mijn diepen afval bloos.

» Lie.

Neen, vergeefs weêrhieldt gy my!
Naauwlijks gaat de heerfchappy

Van uw korte nacht voorby,

Of uw boezem, thands zoo dicht,
Opent zich voor 't Zonnelicht;
En het fchijnfel dat dit fpreidt
Roept my weêr tot heerlijkheid
Uit uw fterflijk bloemgebladert,
Als 't weldadig uurtjen nadert

Dat den afval weer vergadert.

't Licht brak door. Als 't fchuldloos wicht

Dat by 't wiegjen nederligt,

Op den lonk van 't blij gezicht

Naar zijn moeders armen fpoedt

Vliegt de daauwdrop 't in 't gemoet

Dwars door 't vloeibre luchtazuur;

Maar de Lelie ftaat geen uur

Op haar Gastvriendin te ftaren,

Of haar fap verdroogt in de aâren
En zy ftrooit haar losfe blaåren.

Dicht by Lunaas zilverglans

Hoog, in de uitgefpannen krans

Van 't fafier der wolkentrans

Werd de Zwerffter nu vereend

Aan 't fchakeerfel van 't gefteent'.

Straks nam de Englenfchaar haar op,

En aan de eens gevallen drop

Werd