Die Lebenszeit des dibius Tibullus, eines römischen Ritters, rett man gewShnlich vom Jahre Roms 711 bis 735 Quintilian giebt ihm unter den elesischen Dichtern Feiner Nation den ersten Rang; und er vereint die vornehm: ften Eigenschaften dieser Gattung sehr glücklich in seinem dichtrischen Charafter: feines und fanftes Gefühl und wars me Phantasie mit einem wahren, kunstlosen, aber dabei sehr eleganten und eindringlichen, Ausdruck. Selbft die anschei: nende Unordnung und regelloje Folge der Gedanken erhdht bei ihm die Natur des Vortrages; auch ist er ungemein glücklich in der Abstufung der mannichfaltigen Gemüthsbes wegungen. Ju der hier folgenden ersten Elegie herrscht ein ungemein einnehmender beitrer Ausdruck froher, låndlicher Genügsamkeit. Divitias alius fulvo fibi congerat auro, Et teneat culti iugera magna foli, Martia cui fomnus classica pulsa fugent: Dum meus adfiduo luceat igne focus. Rusticus, et facili grandia poma manu. Praebeat, et pleno pinguia musta lacu. Seu vetus in trivio florea serta lapis: Libatum agricolae ponitur ante Deo. Spicea, quae templi pendeat ante fores. Terreat ut saeva falce, Priapus, aves. Custodes, fertis munera vestra, Lares, Tunc Tibull. Tunc vitula innumeros lustrabat caesa iuvencos: Nunc agna exigui eft hoftia magna foli. Agna cadet vobis, quam circumn rustica pubes Clamet: in mefies, et bona vina date ! lam modo non possum contentus vivere parvo, Nec femper longae deditus effe viae: Arboris, ad rivos praetereuntis aquae. Aut stimulo tardos increpuisse boues. Desertum, oblita matre, referre domum. Parcite; de magno eft praeda petenda grege. Hic ego pastoremque meum lustrare quotannis, Et placidam foleo spargere la&te palem. Adlitis divi, neu vos e paupere mensa Dona, nec e puris fpernite fi&tilibus. Pocula, de facili composuitque luto. Quos tulit antiquo condita meffis avo. Si liceat, et solito membra levare toro. Et dominam tenero continuisse finu: Securum fomnus imbre iuyante sequi. Qui maris, et tristes ferre poteft pluvias, Quam feat ob nostras ulla puella vias. Ut domus hoftiles praeferat exuvias. Et ledeo duras ianitor ante fores, Dummodo fim: quaeso, segnis inersque vocer. Te teneam moriens deficiente manu. 1 Tibull. Flebis, et arsuro positum me, Delia, lecto, Tristibus et lacrimis oscula mixta dabis, Vineta, nec in tenero ftat tibi corde silex. Lumina, non virgo, ficca referre domum. parce solutis Iam veniet tenebris Mors adoperta caput. Dicere nec cano blanditias capite. Non pudet, et rixas inseruiffe iuvat: Ite procul, cupidis vulnera ferte viris. Despiciam dites, despiciamque famem, Proa P ro p e r 3. properz' Zu gleicher Zeit mit dem Tibull lebte Septus Aures lius Properzius, aus Umbrien gebürtig; und auch von ihm hat man noch vier Bücher elegischer Gedichte, in denen er den griechischen Mustern des Rallimachus und Philetas vorzüglich nachgeahnt zu haben scheint. Vielleicht verans lasste eben diese Nachahmung eine gewisse mühsame Sorgs falt, die man in dem Ausdrucke seiner Empfindungen wahr: nimmt, und wodurch derselbe minder rührend wird, als beint Tibull. Auch ist er oft zu reich an Bildern, Auspielungen und Gleichnissen, und nicht immer sanft und leicht genug in dem Bau feiner Verse. Folgende Elegie, die erste des drits ten Buchs, enthält die Hoffnungen und Ansprüche des Dicas ters auf bleibenden Nachruhin, Callimachi manes, et Coi facra Philetae, In vestrum, quaefo, me finite ire nemus! Itala per Graios orgia ferre choros. Quodue pede ingressi, quamue bibistis aquam: Exactus tenui pumice verfus eat, Nata coronatis Musa triumphat equis, Scriptorumque meas turba fecuta rotas. Non datur ad Mulas currere lata via. Qui finem imperii Bactra futura canent. Detulit in acta pagina nostra via. Non faciet capiti dura corona meo. Properz. Omnia poft obitum figit maiora vetustas. Maius ab exfequiis nomen in ora venit. Fluminaque Aemonio cominus ifle viro? Hectora ter campos, ter maculasse rotas? armis, Troja bis Oetaei numina capta dei. Pofteritate fuuin crescere sentit opus, Illum post cineres auguror esse diem. Provisum est, Lycio vota probante deo. Gaudeat ut folito tacta puella fono, 1 |