Κάνος οι ςευτὴν ἔλαχ' ανέρα, κείνος αοιδόν.
Φοίβω γὰρ καὶ τόξον επιτρέπεται καὶ ἀοιδή.
Κείνο δὲ θριαὶ, καὶ μάντιες· εκ δέ νυ Φοίβε
Ιητροὶ δεδάασιν ἀνάβλησιν θανάτοιο.
Φοῖβον καὶ Νόμιον κικλήσκομεν, ἐξ ἔτι κείνε
Εξότ ̓ ἐπ ̓ Αμφρυσῷ ζευγήτιδας ἔτρεφεν ἵππος,
Ηἰθέν ὑπ ̓ ἔρωτι κεκαυμένος Αδμήτοιο.
Ρικ κε βεβόσιον τελέθοι πλέον, ἐδέ κεν αίγες
Δεύοιντο βρεφέων ἐπιμηλάδες, ἦσιν Απόλλων
Βοσκομένης ὀφθαλμὸν ἐπήγαγεν. δδ ̓ ἀγάλακτο
Οίες, εδ ̓ ἄκυθοι, πᾶσαι δὲ κεν εἶεν ὑπάρνοι.
Η δέ κε μουνοτόκος, διδυματόκος αἶψα γένοιτο,
Φοίβῳ δ ̓ ἑσπόμενοι πόλιας διεμετρήσαντο
Ανθρωποι. Φοῖβος γὰρ α εὶ πολίεσσι φιληδε
Κτιζομέναις, αὐτὸς δὲ θεμείλια Φοῖβος ὑφαίνει.
Τετραέτης τὰ πρῶτα θεμείλια Φοῖβος ἔπηξε
Καλῇ ἐν Ορτυγίη περιηγέος ἐγγύθι λίμνης.
Αρτεμις ἀγρώσσσσα καρήατα συνεχὲς αἰγῶν
Κυνθιάδων φορέεσκεν, ὁ δ ̓ ἔπλεκε βωμὸν Απόλλων.
Δεματο μὲν κεράεσσιν ἐδέθλια, πῆξε δέ βωμὸν
Εκ κεράων, κεραὸς δὲ πέριξ ὑπεβάλλετο τοίχος.
Ωδ' ἔμαθεν τα πρῶτα θεμείλια Φοῖβος ἐγείρειν.
Φοίβος καὶ βαθύγειον ἐμήν πόλιν ἔφρασε Βάττω
Καὶ Λιβύην ἐσίοντι κόραξ ήγήσατο λα
Δεξιὸς οἰκισής' καὶ ὤμοσε τείχεα δώσειν

Ημετέροις βασιλεῦσιν· ἀεὶ δ ̓ εύορκος Απόλλων.
Ωπολλον, πολλοί σε Βοηδρόμιον καλέσι,

Πολλοὶ δὲ Κλάριον (πάντη δὲ τοι ούνομα πουλύ)
Αὐτὰς ἐγὼ Καρνείον· ἐμοὶ πατρώϊον ὅτω.

Rallimachus.

Kallimachus, Σπάρτη τοι, Καρνε, τόδε πρώτισον ἔδεθλον,

Δεύτερον ἂν Θήρη, τρίτατόν γε μὲν ἄσυ Κυρήνη.

αν

Εκ μέν σε Σπάρτης ἕκτον γένος Οιδιπόδκο
Ηγαγε Θηβαίην ἐς ἀπόκτισιν· ἐκ δὲ σε Θήρης
Ούλος Αρισοτέλης Ασβυςίδι πάρθετο γαίη.
Δᾶμε δὲ τοι μάλα καλὸν ἀνάκτορον· ἐν δὲ πόλη
Θῆκε τελεσφορίην ἐπετήσιον, ᾗ ἔνι πολλοὶ
Υςάτιον πίπτεσιν ἐπ ̓ ἰχίον, ὦ ἄνα, ταῦροι.
3
Ιὴ ἰη, Καρνε πολύλλισε, στο δὲ βωμοί
Ανθεμ μὲν φορέωσιν ἐν εἴαρι, τόσσά περ ὧρας
Ποικίλ ̓ ἀγινεῦσι ζεφύρα πνείοντος ἐέρσην,
Χείματι δὲ κρόκον ἡδύν· ἀεὶ δὲ τοι αέναον πῦρ,
Οὐδέ ποτε χθιζόν περιβόσκεται ἄνθρακα τέφρη,
Ηρ' ἐχάρη μέγα Φοῖβος, ὅτε ζωςῆρες Ενυδς
Ανέρες ὠρχήσαντο μετὰ ξανθῇσι Λιβύσσης,
Τέθμιαι εὖτέ σφιν Καρνειάδες ήλυθον ώρας.
Οἱ δ' όπω πηγῆς Κυρῆς ἐδύναντο πελάσσαι
Δωρίεες, πυκινὴν δὲ νάποις Αζίλιν ἔναιον.
Τοὺς μὲν ἀναξ ἴδεν αὐτὸς, ἐῆ δ ̓ ἐπεδείξατο νύμφη
Στὰς ἐπὶ Μυρτέσης, κερατώδεος ἦχι λέοντα
Υψηλς κατέπεφνε, βοῶν σίνιν Εὐρυπύλειο.
Οι κείνος χορόν είδε θεώτερον άλλον Απόλλων,
Οὐδὲ πόλει τοσ ̓ ἔνειμεν ὀφέλσιμα τόσσα Κυρήνη,
Μνωόμενος προτέρης αρπακτύος. ἐδὲ μὲν αὐτοὶ
Βαττιάδαι Φοίβοιο πλέον θεὸν ἄλλον ἔτισαν.
Ιὴ ἰὴ παιδον, ακούομεν, ούνεκα τ το
Δελφός τοι πρώτισον ἐφύμνιον εὕρετο λαὸς,
Ημος έκηβολίην χρυσέων ἐπεδείκνυσο τόξων.
Πυθώ τοι κατιόντι συνήντετο δαιμόνιος πήρε

Λινός

Αἰνὸς ὄφις. τὸν μὲν σὺ κατήναρες, ἄλλον ἐπ' ἄλλῳ

Βάλλων ὠκὺν οϊςόν· ἐπηύτησε δὲ λαὸς,

Τὴ ὴ παιῆον, ἵει βέλος, εὐθύ σεμήτης

Γείνατ' αοσσητῆρα· τὸ δ ̓ ἐξ ἔτι κἔθεν αείδη.
Οφθόνος Απόλλωνος ἐπ ̓ κατα λάθριος εἶπεν,
Οὐκ ἄγαμαι τὸν ἀοιδόν, ὅς ἐδ ̓, ὅσα πόντος, αείδει.
Τὸν φθόνον ὦ ̓πόλλων ποδί τ ̓ ἤλασεν, ὧδέ τ' ἔειπεν
Ασσυρία ποταμοῖο μέγας εύος, ἀλλά τα πολλά
Λύματα γῆς καὶ πολλὸν ἐφ ̓ ὕδατι συρφετὸν ἕλκει.
Δηοῖ δ ̓ ἐκ ἀπὸ παντὸς ὕδωρ φορέςσι Μέλισσαι,
Αλλ' ήτις καθαρή τε καὶ ἀχράαντος ἀνέρπει
Πίδακος ἐξ ἱερῆς ὀλίγη λιβάς, ἄκρον άωτον.

Χαῖρε ἄναξ, ὁ δὲ Μῶμος, ἵν ̓ ὁ φθόρος, ἔνθα νέοιτο.

Rallimachus.

Rallimachus.

Uebersehung.

T

Schaut, wie der heilige Sprößling erbebt, der Lors beer Apollons!

Wie er wanket der Tempel Foebos! entfliehet, entflies

het

Ungeweihte! Schon rauscht auf der Schwelle des kom: menden Gottes

Tritt, ihm beugt sich mit freundlichem Neigen die Pal:
me von Dålos,

Und ihm singt in den Lüften der Schwan' mit lieblicher
Stimme!

Riegel und Schlösser hemmen nicht mehr die Thore,

Krachen springen sie auf.

mit lautem

Es naher Foebos Apollon.

Auf! empfangt ihn mit Tanz und Gesang ihr blů: henden Knaben,

Aller Augen sehen ihn nicht, der Fromme nur schaut

ihn,

O des Seeligen der ihn erblickt, der segne sein Schicks

sal!

Ach laß uns die Seeligen seyn, und dich sehen o Foe:

bos.

Keine schweigende Leier, und keine ruhende Füße! Jünglinge! tritt Apollon einher, wenn ihr in das Bette Eurer Braut zu steigen, und graues Haar an der Schwelle

Eures Alters zu locken euch sehnt, und wenn ihr begehr

ret

Eurer Båter begonnene Mauren zum Giebel zu heben! Euch ihr tanzenden Knaben; und euch ihr singenden preis' ich,

Feiert mit mir und singet sein Lob. Es feiern des

Meeres

Wogen, wenn sich das Loblied erhebt aus dem Munde des Dichters,

Wenn er den Bogen besingt und die tönende Leter des

Gottes.

Tetis ruht von dem Jammer, die klagende Mutter, Rallimachus.

gedenket

Nicht des todten Achillens wenn wir den Nahenden

preisen, .

Auch die träufelnde Klippe, denn ach zur starrenden

Klippe

Ward ein blühendes Weib, und Thrånen wurden zur
Quelle!

Auch sie ruhet vom Jammer, und hebt die Stimme
zum Preise.

Sing ihn, Reigen, den Gott, der wenn du so ihn

besingest

Wie sein Herz es begehrt, mit reichen Gaben dich loh:

nen

Bird, denn solches vermag Er, der zu des Donnerers
Rechten

Sihet; sing' ihn nicht Heut allein! Dir strömet ein

reicher

Quell zum Preise, denn wer vermag nicht Foebos zu

fingen?

Nicht die goldene Leier des Gottes, den Bogen, den

Köcher,

Und den goldgewürkten Leibrock mit strahlender

Spange.

Bis zu den Solen prangt er in Golde, denn Foebos

Apollon

Sammelt des Goldes viel und der Schäß im Püthischen
Tempel!

Foebos ist ewig mit Schönheit geschmückt und ein ewis
ger Jüngling,

Seine Wangen sind zart und bartlos wie Wangen der

Jungfrau,

Von der Scheitel fließes herab sein duftendes Haupts haar!

Keine Narde trieft aus der Locke des Gottes, es thauet Heilungsbalsam herab, und da wo die Tropfen entfal: len

Blüht mit Gesundheit und Lebenskraft das Land und die Städte.