Ah quoties digne ftupui miracula formæ
Quæ poffit fenium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi fuperantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus;
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,
Et decus eximium frontis, tremulofque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor;
Pellacefque genas, ad quos hyacinthina fordet
Purpura, & ipfe tui floris, Adoni, rubor!
Cedite laudatæ toties Heroïdes olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem.
Cedite Achæmeniæ turrità fronte puellæ,
Et quot Sufa colunt, Memnoniamque Ninon.
Vos etiam Danae fafces fubmittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus.
Nec Pompeianas Tarpeïa Mufa columnas
Jacket, & Aufoniis plena theatra ftolis.
Gloria Virginibus debetur prima Britannis,
Extera fat tibi fit fœmina poffe fequi.
Tuque urbs Dardaniis Londinum ftructa colonis
Turrigerum latè confpicienda caput,
Tu nimium felix intra tua moenia claudis
Quicquid formofi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cælo feintillant aftra fereno
Endymioneæ turba miniftra deæ,
Quot tibi confpicua formáque auróque puellæ
Per medias radiant turba videnda vias.
Creditur huc geminis veniffe invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus,
Huic Cnidon, & riguas Simoentis flumine valles,
Huic Paphon, & rofeam poft habitura Cypron.
Aft ego, dum pueri finit indulgentia cæci,
Mœnia quàm fubitò linquere faufta paro ;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos ufus ope.
Stat quoque juncofas Cami remeare paludes,
Atque iterum raucæ murmur adire Schola.
Interea fidi parvum cape munus amici,
Paucaque in alternos verba coacta modos.
ELEGIA SECUNDA, Anno Ætatis 17.
In obitum Præconis Academici Cantabrigienfis.
E, qui confpicuus baculo fulgente folebas
Palladium toties ore ciere gregem,
Ultima præconum præconem te quoque fæva
Mors rapit, officio nec favet ipfa fuo.
Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis
Sub quibus accipimus delituiffe Jovem,
O dignus tamen Hæmonio juvenescere succo,
Dignus in Æfonios vivere poffe dies,
Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, fæpe rogante dea.
Tu fi juffus eras acies accire togatas,
Et celer à Phoebo nuntius ire tuo,
Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aulâ
Alipes, æthereâ miffus ab arce Patris.
Talis & Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ juffa fevera ducis.
Magna fepulchrorum regina, fatelles Averni
Sæva nimis Mufis, Palladi fæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ,
Turba quidem eft telis ista petenda tuis.
Veftibus hunc igitur pullis Academia luge,
Et madeant lacrymis nigra feretra tuis.
Fundat & ipfa modos querebunda Elegëia tristes,
Perfonet & totis nænia mofta fcholis.
ELEGIA TERTIA, Anno Ætatis 17.
In obitum Præfulis Wintonienfis.
cftus eram, & tacitus nullo comitante fedebam, Hærebantque animo tristia plura meo,
Protinus en fubiit funeftæ cladis imago
Fecit in Angliaco quam Libitina solo ;
Dum procerum ingreffa eft fplendentes marmore turres,
Dira fepulchrali mors metuenda face ;
Pulfavitque auro gravidos & jaspide muros,
Nec metuit fatrapum fternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrifque verendi
Intempeftivis offa cremata rogis :
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit & amiffos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi, dignissime Præful,
Wintoniæque olim gloria magna tux;
Delicui fletu, & trifti fic ore querebar,
Mors fera Tartareo diva fecunda Jovi,
* Lancelot Andrews, who died Sept. 21, 1626.
Nonne fatis quod fylva tuas perfentiat iras,
Et quod in herbofos jus tibi detur agros,
Quodque afflata tuo marcefcant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi facra rofa,
Nec finis ut femper fluvio contermina quercus
Miretur lapfus prætereuntis aquæ ?
Et tibi fuccumbit liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis quamlibet augur avis,
quæ mille nigris errant animalia fylvis,
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanti tibi cum fit conceffa poteftas ;
Quid juvat humanâ tingere cæde manus ?
Nobileque in pectus certas acuiffe fagittas,
Semideamque animam fede fugâfse suâ ?
Talia dum lacrymans alto fub pectore volvo,
Rofcidus occiduis Hefperus exit aquis,
Et Tarteffiaco fubmerferat æquore currum
Phoebus, ab eoo littore menfus iter.
Nec mora, membra cavo pofui refovenda cubili,
Condiderant oculos noxque foporque meos :
Cum mihi vifus eram lato fpatiarier agro,
Heu nequit ingenium vifa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,
Ut matutino cum juga sole rubent.
Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles,
Veftitu nituit multicolore folum.
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoï, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hefperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura fub innumeris humida nata rofis,
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur effe domus.
Ipfe racimiferis dum denfas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi fubito Præful Wintonius aftat,
Sidereum nitido fulfit in ore jubar;
Veftis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque fenex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra fono.
Agmina gemmatis plaudunt coeleftia pennis,
Pura triumphali personat æthra tubâ.
Quisque novum amplexu comitem cantuque falutat,
Hofque aliquis placido mifit ab ore fonos i
Nate, veni, & patrii felix cape gaudia regni,
· Semper ab hinc duro, nate, labore vaca.
Dixit, & aligeræ tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulfa quies.
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice fomnos,
Talia contingant fomnia fæpe mihi.
|