An Locus conveniat locato.
DISCE memor, quæ certa colunt præcepta periti,
Si vis squamigeros pascere rite greges.
Aptum exquire locum, imprimis, ubi fonte propinquo
Defluat, et purum recreet unda lacum.
Quaque levis strato sublucet glarea fundo,
Et vada qua teneris lusibus apta patent.
Tum solidanda magis tellus ipsa ostia juxta,
Qua portum emissis fluctibus esse velis:
Et validas infige sudes, quas maxima quercus,
Quas dabit accisis fraxinus orba comis.
Absit grande nemus, sit tantum consita juxta
Alnus, et herboso in margine rara salix :
Et latebræ prosunt cæcæ sub fornice ripæ,
Qua gelida æstivum mitiget umbra diem.
His demum ex curis variæ tibi copia cœnæ,
Et mensis aderunt fercula lauta tuis.
ASSUETA exercens sero sub vespere pensa,
Effert incultos Afra puella modos: ---
"Noctem inter mediam, venti pluviæque ruentis
Dum resonat late per nemora alta fragor,
En! æger, Libycis errans male tutus arenis,
Hospes longinquo a littore solus adest.
Nostras ante fores, nostræque sub arboris umbra,
Stravit in herboso languida membra toro.
Nulla illi est mater, post tædia longa laborum,
Spumea quæ dulci pocula lacte ferat.
Nulla est quæ apponat fruges lætissima conjux,
Fruges, quas propria torruit ipsa manu.
Quare agite, o sociæ, nostrum est ea solvere matris
Officia, inque piæ conjugis esse loco.
Ipsa inopes quamvis, quamvis misera omnia passæ, Ne tamen hospitibus ferre gravemur opem."
An omnia habeant suum ubí.
OCEANUM porrecta ultra, solisque meatus,
Qua regio æterna luce beata nitet,
Ambrosio passim mulcet spiramine sylvam
Inter odoratas lenior aura cedros;
Humentesque Iris campos amplectitur arcu,
Et mille Elysio lilia rore lavat.
Quin dulces inter lucos, arbustaque circum
Auricoma, Hesperides carmina dia canunt;
Purpureisque genis Hora, Charitesque decentes,
Alternant molli in cespite rite choros.
Nec tamen hæc quisquam scelerata labe gravatus
Limina, et æthereas speret adire plagas ;
At sacræ castorum animæ, quas purior intra
Sensus, et aurai simplicis ignis alit.
Sedem utcunque piis tribuant post funera vates,
Mens repetit superos cœlitus orta suos.
HÆC tibi mosta inter recubans, Abelarde, sepulcra,
Scripta piis conjux mittit in excubiis.
Antra inter media, et pallentes nocte recessus,
Vivit adhuc memori pristina flamma sinu.
Hic Divûm gelidis simulacra rigentia saxis,
Et suus obscuris moenibus horror inest.
Tum vetitæ frustra illecebræ, et tua dulcis imago,
Et tota indomitus mente resurgit amor.
Et sæpe in somno te circumfusa jacentem
Languida suaviolis immoror usque tuis.
Excitor: objectum per mosta crepuscula murum,
Et video in longas atria ducta vias.
Et modo marmorei propter penetralia fani
Visa est imbellem vox iterare sonum:
"Huc Eloïsa veni! mostæ hic oblivia curæ,
Hic anima æterna pace quieta viget."
Haud invita sequor: felix, si morte sub ipsa,
Si tandem exuto corpore, cedet amor.
QUE tibi perpetuis orta est sub solibus herba,
Et solita ad fervens sese aperire jubar,
Non illa Arctoo poterit se credere cœlo,
Aut inter nostras crescere læta nives.
Est tamen, ut cura studioque exculta fideli
Floreat, et longum grata rependat opus.
Sint illi sua temperies, et propria vitæ
Pabula, sit fictus, qua licet arte, calor.
Passim strata legas ergo folia arida, solers
Et premere, et tenui spargere fontis aqua;
Et sese abstrusæ extuderint cum semina flammæ,
Cœperit exsudans cum fluitare vapor,
Deinde fimo pingui obducas, deinde instrue mollem,
Qua sese radix parvula firmet, humum.
Quin etiam et vitreo sospes sub tegmine, solem
Excipiat, pluvio non adeunda Jovi.
Planta novos extemplo animos, nova semina vitæ
Concipiet, faciles explicitura sinus.
Seu gelido succo æstivum relevare calorem
Promta, vaga cucumis stirpe pererret humum;
|