Графични страници
PDF файл
ePub

Horaz.

Non ceffat laudare. Videt ridetque Philippus:
Et fibi dum requiem, dum rifus undique quaerit;
Dum feptem donat feftertia, mutua feptem
Promittit; perfuadet uti mercetur agellum..
Mercatur: ne te longis ambagibus ultra

Quam fatis eft, morer, ex nitido fit rufticus, atque
Sulcos, et vincta crepat mera; praeparat ulmos;
Immoritur ftudiis; et amore fenefcit habendi.
Verum ubi oves furto, morbo periere capellae,
Spem mentita feges, bos eft enectus arando;
Offenfus damnis, media de nocte caballum
Arripit, iratusque Philippi tendit in aedes.
Quem fimul afpexit fcabrum intonfumque Philippus ;
Durum, ait, Vultei, nimis, attentusque videris
Effe mihi. Pol, me miferum, patrone, vocares,
Si velles, inquit, verum mihi ponere nomen.
Quod te per genium, dextramque, deosque penates,
Obfecro, et obteftor, vitae me redde priori!
Qui fimul afpexit, quantum dimiffa petitis.
Praeftent mature redeat, repetatque relicta.
Metiri fe quemque fuo modulo ac pede, verum eft.

[ocr errors]

Ovid.

Ovid.

Einen ganz andern Charakter, als die Horazischen, Episteln, haben diejenigen, welche Ovid während seiner Verbannung an den Pontus Lupinus an seine Gönner, Verwandte und Freunde richtete. Ihr Ton ist nicht nur durchaus elegisch, nicht von jener heitern und scherzenden, fondern von trauriger und klagender Stimmung; auch die Empfindung und das tiefe Gefühl seiner kummervollen Lage, welche nach der Absicht des Dichters diese Briefe vornehm lich charakterisiren sollten, werden nur allzuoft durch müs; fige Beispiele, Bilder und Vergleichungen unterbrochen, welche die Theilnehmung des Lesers gar sehr verringern, und von dem Hauptgegenstande auf Nebendinge hinlenken. In denen Briefen, die er an seine Gattin schrieb, und wovon der folgende einer ift, håtte man am ersten wahre, kunstlose Empfindungssprache erwarten sollen; aber man findet sie auch hier nicht in der gehörigen Lauterkeit.

VXOR I

Iam mihi deterior canis adfpergitur aetas;
Iamque meos vultus ruga fenilis arat:
Iam vigor, et quaffo languent in corpore vires;
Nec, iuueni lufus qui placuere, placent.

Nec fi me fubito videas, agnofcere poífis:

Aetatis facta eft tanta ruina meae.

Confiteor facere haec annos: fed et altera caufa eft,
Anxietas animi, continuusque labor.

Nam mea per longos fi quis mala digerat annos,
(Crede mihi) Pylio Neftore maior ero.
Cernis vt in duris (et quid boue firmius!) aruis
Fortia taurorum corpora frangat opus.

Quae nunquam vacuo folita eft ceffare nouali,
Fructibus adfiduis lassa fenefcit humus.

[blocks in formation]

Ovid.

J

Occidet, ad circi fi quis certamina femper,
Non intermiffis curfibus, ibit equus.
Firma fit illa licet, foluetur in aequore nauis,
Quae nunquam liquidis ficca carebit aquis.
Me quoque debilitat feries immenfa malorum
Ante meum tempus cogitet effe fenem.
Otia corpus alunt; animus quoque pafcitur illis:
Immodicus contra carpit vtrumque labor.
Adfpice, in has partes quod venerit Aefone natus,
Quam laudem a feta pofteritate ferat.

At labor illius noftro leuiorque minorque:
Si modo non verum nomina magna premunt
Ille eft in pontum, Pelia mittente, profectus
Qui vix Theffaliae fine timendus erat.
Caefaris ira mihi nocuit; quem Solis ab ortu
Solis ad occafus vtraque terra tremit.
Junctior Haemonia eft ponto, quam Roma, finiftro;
Et breuius quam nos, ille peregit iter.

Ille habuit comites primos telluris Achiuae;
At noftram cuncti deftituere fugam.
Nos fragili vaftum ligno fulcauimus aequor;
Quae tulit Aefoniden, firma carina fuit.
Nec Tiphys mihi rector erat: nec Agenore natus
Quas fequerer, docuit, quas fugeremque vias.
Illum tutata eft cum Pallade regia Iuno:
Defendêre meum numina nulla caput.
Illum furtiuae iuuêre Cupidinis artes;

Quas a me vellem non didiciffet Amor.

Ille domum rediit: nos his moriemur in aruis,
Perftiterit laefi fi grauis ira Dei.

Durius eft igitur noftrum, fidiffima coniux,
Illo, quod fubiit Aefone natus, onus.

Te quoque, quam iuuenem difcedens vrbe reliqul,
Credibile eft noftris infenuiffe malis.

O! ego, Dî faciant, talem te cernere poffim,
Caraque mutatis ofcula ferre genis;
Amplectique meis corpus non pingue lacertis;
Et, gracile hoc fecit, dicere, cura mei:

Et

Et narrare meos flenti flens ipfe labores;
Sperato nunquam colloquioque frui:

Thuraque Caefaribus cum coniuge Caefare digna,

Dîs veris, memori debita ferre manu.

Memnonis hanc vtinam, lenito Principe, mater
Quam primum rofeo prouocet ore diem!

Ovid.

Auso›

Ausonius.

Aufoniu s.

[ocr errors]

S. B. II. S. 16. Unter seinen Gedichten sind fünf und zwanzig Briefe, einige in Profe, andere mit Versen untermischt, die meisten aber durchaus in Versen, befind lich, die keinen sonderlichen poetischen Werth haben. Auch in dem hier mitgetheilten, der noch zu den besten gehört, ist Gang und Wendung sehr einförmig und unfruchtbar.

AD PATREM, DE SVSCEPTO FILIO.

1

Credideram, nil poffe meis affectibus addi,
Quo, venerande pater, diligerere magis.
Acceffit (grates Superis medioque nepoti,
Bina dedit noftris qui juga nominibus.
Ipfe nepos te fecit avum. Mihi filius idem,

Et tibi ego. Hoc nato nos fumus ambo patres.
Nec jam fola mihi pietas mea fuadet amorem:
Nomine te gemini jam genitoris amo.)
Acceffit titulus, tua quo reverentia crefcat;
Quo doceam natum, quid fit amare patrem,
Quippe tibi acquatus videor, quod parvulus isto
Nomine honoratum me quoque nobilitat;
Atque aetas quia noftra eadem. Nam fupparis aevi
Sum tibi ego, et poffum fratris habere vicem.
Nec tantum noftris fpatium interponitur annis,
Quanta folent alios tempora dividere.

Vidi ego natales fratrum diftare tot annis,

Quot noftros.

Aevum nomina non onerant.

Pulcra juventa tibi fenium fic jungit, ut aevum,

Quod prius eft, maneat; quod modo, ut incipiat.

Et placuiffe reor geminis aetatibus, ut fe

Non feftinato tempore utraque daret;
Leniter haec flueret, haec non properata veniret,
Maturain frugem flore manente ferens.
Annos me nefcire tuos, pater optime, testor:

Tot

« ПредишнаНапред »