THE

ENGLISH POETS.

POEMS OF ABRAHAM COWLEY.

ELEGIA DEDICATORIA,

AD

ILLUSTRISSIMAM ACADEMIAM CANTABRIGIENSEM.

H

OC tibi de nato, ditiffima mater, egeno
Exiguum immenfi pignus amoris habe.
Heu, meliora tibi depromere dona volentes
Aftringit gratas parcior arca manus.
Túne tui poteris vocem hic agnofcere nati
Tam malè formatam, diffimilemque tuæ ?
Túne hic materni veftigia facra decoris,

Tu fpeculum poteris hic reperire tuum?
Poft longum, dices, Coulei, fic mihi tempus?
Sic mihi fperanti, perfide, multa redis?
Quæ, dices, Sage Lemuréfque Deæque, nocentes,
Hunc mihi in infantis fuppofuére loco?
At tu, fancta parens, crudelis tu quoque, nati
Ne tractes dextrâ vulnera cruda rudi.
Hei mihi, quid fato genitrix acccdis iniquo?
Sit fors, fed non fis, ipfa, noverca mihi.
Si mihi natali Mufarum adolefcere in arvo,
Si benè dilecto luxuriare folo,
Si mihi de doctâ licuiffet pleniùs undâ
Haurire, ingentem fi fatiare fitim,

Non ego degeneri dubitabilis ore redireu,
Nec legeres nomen fufa rubore meum.
Scis benè, fcis quæ me tempeftas publica mundi
Raptatrix veftro fuftulit è gremio,

Nec pede adhuc firmo, nec firmo dente, negati
Pofcentem querulo murmure lactis opem.
Sic quondam, aërium vento bellante per æquor,
Cum gravidum autumnum fæva flagellat hyems,
Immatura fuâ velluntur ab arbore poma,

Et vi victa cadunt; arbor & ipfa gemit.
Nondum fuccus ineft terræ generofus avitæ,
Nondum fol rofeo redditur ore pater.
O mihi jucundum Grantæ fuper omnia nomen!
O penitùs toto corde receptus amor!
O pulchræ fine luxu ædes, vitæque beatæ,
Splendida paupertas, ingenuúfque decor!

O chara ante alias, magnorum nomine regum
Digna domus! Trini nomine digna Dei!
O nimium Cereris cumulati munere campi,
Pofthabitis Ennæ quos colit illa jugis!
O facri fontes! & facræ vatibus umbræ,
Quas recreant avium Pieridúmque chori!
O Camus! Phobo nullus quo gratior amnis!
Amnibus auriferis invidiofus inops!

Ah mihi fi veftræ reddat bona gaudia fedis,
Detque Deus doctâ poffe quiete frui!
Qualis eram, cum me tranquilla mente fedentem
Viditti in ripà, Came ferene, tuà;
Mulcentem audifti puerili flumina cantu;

Ille quidem immerite, fed tibi gratus erat.
Nam, memini ripâ cum tu dignatus utráque,
Dignatum elt totum verba referre nemus.
Tunc liquidis tacitifque fimul mea vita diebus,
Et fimilis veftræ candida fluxit aquæ.
At nunc cœnofæ luces, atque obice multo
Rumpitur ætatis turbidus ordo meæ.

Quid mihi Sequanà opus, Tamefifve aut Thybridis unda?
Tu potis es noftram tollere, Came, fitim.
Felix, qui nunquam plus uno viderit amne!
Quique eadem Salicis littora more colit !
Felix, qui non tentatus fordefcere mundus,
Et cui pauperies nota nitere poteit!
Tempore cui nullo mifera experientia conftat,
Ut res humanas fentiat effe nihil!
At nos exemplis fortuna inftruxit opimis,
Et documentorum fatque fupérque dedit.
Cum capite avulfum diadema, infractaque fceptra,
Contufafque hominum forte minante minas,
Parcarum ludos, & non tractabile fatum,
Et verfas fundo vidimus orbis opes.
Quis poterit fragilem poft talia credere puppim
Infami fcopulis naufragiifque mari?

Tu quoque in hoc terræ tremuifti, Academia, motu, (Nec fruftrà) atque ædes contremuêre tuæ : Contremuêre ipfæ pacatæ Palladis arces;

Et timuit fulmen laurea fancta novum.

Ah quanquam iratum, peftem hanc avertere numen,
Nec faltem bellis ifta licere, velit !

Nos, tua progenies, pereamus; & ecce, perimus!
In nos jus habeat: jus habet omne malum.
Tu ftabilis brevium genus immortale nepotum
Fundes; nec tibi mors ipfa fuperftes erit:
Semper plena manens uteri de fonte perenni
Formofas mittes ad mare mortis aquas.
Sic Venus humanâ quondam, Dea faucia dextrâ,
(Namque folent ipfis bella nocere Deis)
Imploravit opem fuperûm, queftúfque cievit,
Tinxit adorandus candida membra cruor.
Quid quereris? contemne breves fecura dolores:
Nam tibi ferre necem vulnera nulla valent.