Eunoë (vid. v. 27. 54. 67. 68. 76.) xwpov ellet #goowπTON, instar Thestylidis in Pharmaceutria, Eutychidos et Phrygiae in hoc carmine v. 42. 67., perfonam Eunoae hinc removi; cui abfurde certe dabantur in Edd. et ista v. 3. Έχει κάλλιστα. Noftra haec, ως χρόνῳ; ἐνδοῖ. fores, fa- p.art. teor, aperienti ancillae non disconveniunt; fed ancillam A a ianua exfpectantem alloquutae mox ex domuncula ('Iλeòv, ¿u oïnnow, vocat v. 9.) respondisse mihi videtur Praxinoe. Proxima autem, vdes in veov mutato, libenter, cum Wartono, contribuiffem Gorgoni: au ὅτι καὶ νῦν ἦνθον· tum fequentia iterum Praxinoae: ὅρη δία φρον, Εὐνόα, αὐτῷ, πι. 2. Ὅρη δίφρον, Εὐνόα, αὐτῷ] Winterton, iam dudum ita ediderat, ut pro aut fcribendum monuit Toupius in Epift. ad Wartonum, vulgata Theocr. T II. p. 327. ex qua correctiones in hoc carmen a me commemorabuntur. Ad hunc vf. ifta fcripfit in libro fuo T. H Sic Etymol. in Δρίφος p. 287, 50. Δριφος Συρακέσιοι Φερ ̓ ὦ „Tov deípov quod videri poteft ad hunc locum pertinere; B. " qui forte fic eft legendus: " ய Θαῦμ ̓ ὅτι καὶ νῦν ἤνθε. Φέρ' ὦ δρίφον, Εὐνόα, αὐτῷ” Sophronis ifta mihi verba videbantur. Aiggwv, voce fic fcripta, frequens fit in Theocriteis mentio: eft tamen et ista scriptio versus ingenio digna Hemfterhufii: apud se tum dixiffet Prax. Oavu öтi xai võv jvde. τί. 3. Γ. Ἔχει καλλιστα ] Haec mihi verba nec Praxinoae, cui danda putabat Wartonus, neque Eunoae, cui tribuuntur in Edd. fed, cum Cafaubono et Reiskio, uni tribuenda videbantur Gorgoni; cuius idcirco nominis indicem literam huic formulae, exei nännicta, praefixi; c. quodque adeo huic carmini praefigebatur Eunoae nomen delevi. Cum hac formula commode Plauti locus ex Sticho comparari poterit I, Sc. II, v. 37. PI. Mane pulvinum, AN. bene procuras mihi; fa- -Pro xaev, hic olim etiam fcriptum fuiffe puto xa- A. πι. 4. Ὢ τᾶς ἀδαμάτω ψυχάς] Αδεμάτε praeferunt Edd. nifi quod in Florent. et Cantabrig. Wintertoni scribitur adquate. In Codd. MSS. hae funt diverfae vocis Par: lectiones: ἀδεμάτω· ἀδεμάτω· ἀδαμάτε· ἀδαμάντε άδε μάντε· ἀδειμάντο. Iof. Scaliger et H. Stephanus cor. rigebant αλεμάτε vel αλεκάτω. quod elet pro ματαίας pos fitum ad axeudrws in Callim. h. Cerer. 91. quaedam, hunc etiam 1. adnotavit Ez. Spanhemius. Αδαμάτε vel aðaμára legunt Cafaubonus et Toupius: hòc, quia a Codicibus confirmatur, recepi. Αδεμάτε, quod habet etiam Gregorius de Dial. Dor. p. 169, fervandum cenfebant Reiskius et Wartonus: mihi Scaligeri inventum ἀλεμάτῳ blanditur. In vf. 5. iam ante hos centum annos πολλῷ μὲν ὄχλῳ emendate publicavit Wintertonus, quem nemo propterea vituperavit: id ipfum recepi pro πολλὰ μὲν ὄχλου. -- vf. 7. "A d' odos arguTos] Tentari non debet. AttriB. tus quibuscunque tandem malis Graece dicitur Teuvas • Teux vai et Teuxwvai labore, fame, fenectute, morbo, bello. Qui nullis laboribus frangitur vel defatigatur eximie dicitur "Ατρυτος, θάλασσα vocatur ασίγητος et ακάματος, dicique potuit άτρυτος. In Homero legifle fufpicor, αλὸς ατρύτοιο, Auctorem Scholii, ακαταπονήτες Tonas, in Il. A, 316. Recte Etymologus: "ATUTOS, C. ἀπὸ τὸ Τρύω, σημαίνει τὸν ἀκαταπόνητον. Εuftath. in Hom. Οd. Δ. p. 197. 45. Ατρυτος ἐν πόνοις λέγεται, ὃν πόνοι 8 τείρασι. hoc Hefychio in v. Ατρυτώνη recte reftituit H. Stephanus, pro rewros forfan eidem reddendum in 'ABacdvietos certe M. Antonino Imp. III, 4. p. 70. qui ἄτρυτον ὑπὸ παντὸς πόνε dederat, non άτρωτον. Herbam memoravit in 'Anei Alexander Aetolus, cuius, velut am brofiae, fucco Sol equos fuos faturaret, ἵνα δρόμον ἐκτελέσωσιν Ατρυτοι, καὶ μή νιν ὅλοι μεσσηγὺς ἀνίη. " male vulgatur u Tiv 201, apud Athen. VII. p. 296. E. Niv, praeter cetera, fignificat etiam aures (Solis equorum duo fuere mares) ex. gr. in Soph. Oed. T. v. 878. Eurip. Iph. T. v. 330. 333. ponendum in eiusdem verfa, quem ἀρτίως πεπαυμένην Κακῶν ἀτρύτων. Schol. 'Ατρύτων] Πολυτρύτων, πάνυ κακόντων. atque adeo πολὺ τρυόντων. Theocriti Gorgo, defatigata currendo ele ganter, Α δ ̓ ὁδὸς, inquit, ἄτρυτος· P.213. Β. via longa eft et molefta: five reddatur illud Ατρυτος cum Scholiafte, πολλή, (ἡ δὲ ὁδὸς πολλή,) feu αργαλέα, five tandem dúcßatos, res eodem recidit. Via quae euntem defatigat eleganter hic ὁδὸς dicitur "Ατρυτος. Iftiusmodi adiectiva duplicem fere vim habent, vel activam vel paffivam. ea ne nos res nunc teneat, fatis erit laudasse observata T. Hemfterhufii ad Lucian. T. I. p. 179. et ad Thom. C. Μag. in v. Αθέατος, Nihil adeo ad hunc locum dare conftitueram: fed Amicus meus D. R. vocem "Ατρυτος, hic a viro Primario tentatam, dignam cenfebat, ad quam excuffis loculis harum rerum ftudiofo Lectori quaedam adnumerarem. Eius obfequutus confilio, nunc ne literae quidem praefixae vim rariorem indictam praetermittam: "Ατρυτα κακὰ docte redduntur a Schol. Sophoclis πολύτρυτα, πάνυ κακέντα, Hefychius initio Lexici, Tò a, inquit, δηλοῖ ψιλάμεΤον καὶ τὸ μέγα, ὡς τὸ ̓Αχανὲς πέλαγος· καὶ τὸ πολὺ, ὡς ἐν ̓Αξύλῳ ὕλῃ. Ad haec Homeri in ll. Λ, 135. Scholiaftes, Αξύλῳ ] Καταξύλῳ, πολυξύλῳ· τὸ γὰρ α νῦν ἐ κατὰ στέρησιν, ἀλλὰ κατ' ἐπίτασιν. Euftathius, p. 775, Ρ 214. 1. εἴη δ' ἂν πάντως καὶ ἡ Ἀξύλευτος, πολύξυλος· εἰσαγέσης Α. τῆς στερήσεως ἐπίτασιν, καὶ, ὡς εἰπεῖν, πλετίζέσης τῇ ἐνδείᾳ. quae fatis funt arguta: mallem ex Lexicis fuis, quae periere, quaedam aliunde ignota nobis excerpfiffet, Hom merici "Άξυλος fimilia: fed, ut verum fatear, in Homerico melior mihi vulgatâ Porphyrii videtur interpretatio: Euftathius: "Αξυλος ύλη, κατὰ Πορφύριον, αφ' ἧς οὐδεὶς ἐξυλεύσατο. (ylvam vocant Poétae nemorofam: άλσος, Cale limachus h. Cereris vf. 27. A. Β. Δένδρεσιν αμφιλαφές· διά κεν μόλις ἦνθεν οιστός. ἦνθεν eft ex Codd. vellem ἔνθο dediffent ex more Callimachi. nemus, Ovidius Met. VIII, 418. quod nulla ceciderat aetas. Quod & nihil effet, praeter Homericum "Αξυλος, ut folet id unum ferme hanc in rem proferri, dubitari certe poffet de ifta literae & poteftate. Sed dantur hujus generis multo plura, quam vulgo exiftimantur. Illa, cum haec fcribenti fint ad manum, hic a me proponentur. Quibus nihil facere adeo videbuntur ad Theocritum, noftratibus ifta relinquant iuvenibus exigenda, atque aliquando adaugenda. DIGRES. DIGRESSIO A THEOCRITEIS, De vocibus, in quibus a dicitur In his, quae pleraque mihi tantum ex Grammaticis inno C. tuerunt, vice fungar enarratoris, atque adeo futurum me fateor, quales femper effe Literatores et Criticos plerosque perhibent, (ut faepe dicentem Geometrami audivi Graece perdoctum, Samuelem Königium, non vanum fui oftentatorem,) qui fe Philofophos profitentur, atque adeo veri haberi volunt, et habentur, investigatores, novarumque rerum, quae ufum praeftent humanae focietati, inventores, des génies inventeurs. fic noftram folemus, aliorum contemptu, apud plebeni, quae latiffime patet, antiqua- A rum rerum ignorantiam tegere, femper fcilicet homunculi, atque ανθρώπινα δρῶντες. rans, Utrum vis ifta literae praefixae fignificatum fimplicis intendens, vere his, quae prolaturus fum, infit, nec ne, hic a me non disputabitur: ea res, ampliora fpatia defidenunc commode tractari non poterit. Dum vero voces a me proferentur de rariffimis pleraeque, qualia nos, pro fapientia fcilicet! noftra nova vocare fuevimus Grammatici, nóva proferendi mihi nonnullae faltem praebebunt occafionem. Αβιος. P.215. Harpocration: "Αβιος. τον Αβιον Αντι φῶν ἐπὶ τῇ (fic dedit dldus ex Codd.) πολὺν βίον κεκτη μένα ἔταξεν. ὥσπερ Όμηρος Αξύλον ὕλην λέγει, τὴν πολύgunov. Hinc illud alii fumferunt: Hefych. "Aßios, má- B. σιος· ὡς ̓Αντιφῶν ἐν ̓Αληθείας ά. fc legendum, vel β', probabilis eft Mauffaci coniectura. Attigit T. H. in Lucian. I. p. 401. Ne altera quidem ufitata literae potestate "Aßios a me lectum fuit, nifi in ifto Luciani loco: |