In inventorem Bombarda,

Apetionidem laudavit cæca vetuftas,

tulit ætheream folis ab axe facem; At mihi major erit, qui lurida creditur arma,

Et trifidum fulmen furripuiffe Jovi.

Ad Leonoram Romæ canentem.

Ngelus unicuîque fuus (fic credite gentes)

Obtigit æthereis ales ab ordinibus. Quid mirum, Leonora, tibi fi gloria major ?

Nam tua præsentem vox fonat ipfa Deum. Aut Deus, aut vacui certè mens tertia coeli

Per tua secretò guttura serpit agens ; Serpit agens, facilisque docet mortalia corda

Sensim immortali affuefcere poffe fono. Quòd fi cuncta quidem Deus est, per cun&aque fusus,

In te una loquitur, cætera mutus habet.

Ad eandem.

Ltera Torquatum cepit Leonora Poëtam,

Cujus ab infano ceffit amore furens. Ah! mifer ille tuo quantò feliciùs ævo

Perditus, & propter te, Leonora, foret!

A '

Et te Pieriâ fenfiffet voce canentem

Aurea maternæ fila movere lyræ !
Quamvis Dircæo torfiffet lumina Pentheo

Sævior, aut totus delipuiffet iners,
Tu tamen errantes cæcâ vertigine fenfus

Voce eadem poteras compofuiffe tuâ;
Et poteras ægro spirans sub corde quietem

Flexanimo cantu restituiffe fibi.

Ad eandem,

Redula quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas

Claraque Parthenopes fana Achelöiados,
Littoreamque tuâ defunctam Naida ripâ

Corpora Chalcidico facra dediffe rogo ?
Illa quidem vivitque, & amoena Tibridis unda

Mutavit rauci murmura Pausilipi.
Illic Romulidum ftudiis ornata secundis,

Atqae homines cantu detinet atque Deos.

Apologus de Ruftico & Hero.

Uticus ex Malo sapidiffima poma quotannis R

Legit, & urbano lecta dedit Domino: Hinc incredibili fructûs dulcedine captus

Malum ipfam in proprias transtulit areolas. Hactenus illa ferax, fed longo debilis ævo, llota solo affueto, protinùs aret iners.

Quod

Quod tandem ut patuit Domino, (pe lusus inani,

Damnavit celeres in sua damna manus. Atque ait, heu quanto satius fuit illa Coloni

(Parva licet) grato dona tuliffe animo! Poffem ego avaritiam froenare, gulamque voracem ;

Nunc periere mihi & foetus & ipfe parens.

Elegiarum Finis.

SYLVARUM LIBER,

Anno ætatis 16.

In Obitum Procancellarii medici.

Arere fati discite legibus,
Manufque Parcæ jam dare fupplices,
Qui pendulum telluris orbem

läpeti colitis nepotes.
Vos, fi relicto mors vaga Tænaro
Semel vocârit Aebilis, heu ! mora
Tentantur incassùm dolique;

Per tenebras Stygis ire certum eft.
Si destinatam pellere dextera
Mortem valeret, non ferus Kercules
Nessi venenatus cruore

Æmathiâ jacuiffet Oetâ.
Nec fraude turpi Palladis invida
Vidiffet occisum Ilion Hectora, aut
Quem larva Pelidis peremit

Ense Locro, Jove lacrymante.
Si triste fatum verba Hecatëia
Fugare poffint, Telegoni parens
Vixiffet infamis, potentique
Ægiali soror usa virgâ.

Numenque

Numenque trinum fallere si queant Artes medentûm, ignotaque gramina, Non gnarus herbarum Machaon

Eurypyli cecidisset hastå. Læsillet & nec te, Philyreïe, Sagitta echidnæ perlita sanguine ; Nec tela te fulmenque avitum,

Cæse puer, genitricis alvo. Tuque, O alumno major Apolline, Gentis togatæ cui regimen datum, Frondosa quem nunc Cirrha luget,

Et mediis Helicon in undis,
Jam præfuisses Palladio gregi
Lætus, fuperftes, nec fine gloriâ,
Nec puppe luftrâfles Charontis

Horribiles barathri recessus.
At fila rupit Persephone tua
Irata, cùm te viderit artibus,
Succoque pollenti tot atris

Faucibus eripuiffe mortis. Colende Præfes, membra, precor, tua Molli quiescant cespite, & ex tuo Crescant rofæ calthæque busto,

Purpureoque hyacinthus ore. Sit mite de te judicium Æaci, Subrideatque Ætnæa Proferpina, Interque felices perennis

Elyfio fpatiere campo.