1 Homer. αρ Ως ἄρ' ἔφη Κρονίδης· τὴν δὲ προσέειπεν ̓Αθήνη Ἐλθοίμην ἐπαρωγός, ἐπεὶ κακά πολλά μ' ἔοργαν, Πέπλον μου κατέτρωξαν, ὃν ἐξύφηνα καμοῦσα Οὐδ ̓ ὀλίγον καταμῦσαι. ἐγὼ δ' ἄϋπνος κατεκείμην. · Αλλ' άγε παυσωμεσθα, θεοί, τούτοισιν αρήγειν, Ὣς ἄρ ἔφη· τῇ δ' αὖτ ̓ ἐπεπείθοντο θεοὶ ἄλλοι Taf Tassoni. Taffoni. Alessandro Taffoni, geb. zu Modena, 1561, geft. 1635. Man hålt ihn gewöhnlich für den Erfinder des neuern komischen Heldengedichts; nur ist es noch zweifels haft, ob ein andres, Lo Scherno degli Dei, von Franceses Bracciolini, nicht noch früher geschrieben worden, wenn es gleich spåter, als das von Tassoni, im Druck erschien. Dieß lettre hat die Aufschrift: La Secchia Rapita, der geraubte Wassereimer, und gründet sich auf der Volkss sage, daß in einem Kriege der Modeneser mit den Bolog nefern, jene von diesen einen hölzernen Eimer erbeutet hätten, der Gelegenheit zu neuen, hier sehr komisch ers zählten, Feindseligkeiten geworden sey. Ungeachtet eine Menge persönlicher und lokaler Anspielungen für den heutis gen, vollends für den ausländischen, Leser dieses Gedichts faft ganz verloren gehen, hat es doch immer noch sehr viel Anziehendes; und der Kontraft des Ernsthaften mit dem Komischen ist von dem Dichter meißterhaft benußt worden. — Das hier mitgetheilte Stück gehört zu einer im zehnten Gesange angefangnen episodischen Erzählung von dem Gras fen di Culagna, dessen Gattin vom Titta zur Untreue verführt wird, worüber dieser ins Gefängniß gekommen ist. Der Graf fodert ihn in der Hoffnung heraus, daß er den Zweikampf nicht werde annehmen können; er ist aber schon wieder frei; und nun geråth jener in die hier beschriebene Furcht. Auch fält hernach der Zweikampf unglücklich für ihn aus. LA SECCHIA RAPITA, Canto XI, St. I - 30. I. Poiche la fama fin con mille prove Moftro l'infammie fue fcoperte al Conte, Egli fece veder comme fi trove Con la Corona d' Atteone in fronte; Contra Taffoni. Contra la moglie irato in forme nuove E L 2. Per tutto il campo altro fi fù palese E le querele in lui tutte ritorse, E fè rider ogn' un quando s'intese, 3. Il Conte, che fi vede andar fallato E volge contra Titta ogni fuo fdegno; E aggiunge, che fe'l nega ei fe ne mente. 4. E che gliel proverà con lancia, e spada In chiuso campo à publico duello; E perche la disfida attorno vada La fà ftampar diftinta in un Cartello,. Tassoni. 5. Mà gli amici di Titta havendo intefa La disfida s'unir in fuo favore, E feron fi, che la fua caufa presa, Anzi perch'ei ferviva in quella imprefa 6. Sciolto, ch' ei fù, rivolfe ogni penfier. 7. Quefto era un tal Piccin pronto, ed accorto, Che non fù mai Giudeo sì fcaltro, e scorto, Speffo n'havea qualche adunata à canto; 8. In armi non havea fatto gran cofe Ma egli hebbe un cor d' Orlando, e fi difpofe D'ire Il Conte allor, che vide al vento sparsi 10. Mà 'l Conte di Miceno, e il Potta fteffo, II. Quefti che ne la fcherma havea grand' arte; Da ferire il nemico in ogni parte, |