7

C

Orpheus., Μολπη ὑφ ̓ ἡμετέρη κεκμηκόσιν αἰὲν ὀρίνω.

Αὐτὰς ἐγὼ φόρμιγγα τιτηνάμενος μετὰ χερσί,
Μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσ ̓ εὐτερπέα κοσμον αοιδής,
Καὶ οἱ ἀπὸ ςηθέων ὅπου λείριον ἐξελόχευσα.

Εξοχον Ηρώων Μινυήϊον αἷμα γενέθλης,
„ Εἰδ ̓ ἄγε νῦν σεῤῥοῖσιν ὑπὸ σέρνοισι κάλωας
» Βρίσας ̓ ὁμοριοθέοντες, ἐρείσατε δ ̓ ἴχνια γαίη,
» Ταρσοῖσιν ποδὸς ἄκρον ὑπερβλήδην τανύσαντες
» Καὶ χαρπὸν ποτὶ χεῦμα γεγηθότες ἕλξατε νῆα,

» Αργώ, πεύκησίν τ' ἰδὲ δρυσὶν γομφωθείσα, Αι ἐμῆς ἐνοπῆς, καὶ γὰρ πάρος ἔκλυες ἤδη,

Ἡνίκα δένδρε ̓ ἔθελγον ἐν ὑλήεντι κολώνη,

,,Πέτρας τ' ἠλιβάτες, καὶ μοι κατὰ Πόντον ἔβαινες,
» Ούρη ἀποπρολιπᾶτα, ἐπίσπεο δ ̓ αὖτε θαλάσσης
» Παρθενίης ατραπός σπέρχε δ' ἐπὶ φᾶσιν ἀμείβειν,
» Ἡμετέρη πίσυνος κιθάρῃ καὶ θεσκέλῳ ἐμφῇ.

Δὴ τίτ ̓ ἐπιβρομέσσα Τομαριᾶς ἔκλυε φηγός,
"Ην οἱ ὑποτροπίην "Αργος θετο νηῒ μελαίνη
Παλλάδος ἐννεσίησιν· ἀνέρθη δὲ μάλ ̓ ὡκ
Δέρατ ̓ ἐλαφρίζεσα, θοὴ δ ̓ ὠλίπανε Πόντῳ
Καὶ οἱ ἐπειγομένη θαμινὰς ἐκέδασσε φάλαγγας,
Αἱ οἱ ὑπὸ τρόπι κάντο μιᾶς χοίνοιο ταθέσαι.
Ἐν δ ̓ ἄρ ̓ ἔβη, λιμένος χαροπὸν δ ̓ ἀνεχάσσατο κῦμα·
Θίνες δ ̓ ἀμφέκλυεν· ἐγήθει δὲ φρέν ̓ Ἰήσων
Αλτο δ ̓ ἔσω νεός "Αργος, ἐφέσπετο δ' αγχόθι Τίφος
Καὶ οἱ ἐπ' ἄρτια θῆκαν αρηρότα πορσύνοντες,
Ισόν τ' ήδ ̓ ἐδόνας· ἐπὶ δ ̓ αὖτ' οἴηκας ἔδησαν,
Πρυμνόθεν ἀρτήσαντες, ἐπεσφίγξαντο δ' ἱμᾶσιν.

apol

Apollonius Rhodius.

Dieser fråtere, aus Alexandrien gebürtige Dichter, der etwa zweihundert Jahre vor Chr. Geb. lebte, wählte gleichfalls den in der åltern myrhischen Geschichte der Gries chen so merkwürdigen Argonautenzug zum Inhalt eines ers Jählenden Gedichts, welches er schon in feiner Jugend ans gefangen, und hernach zu Rhodos, wo er das Bürgerrecht erhielt, vollendet haben soll. Es besteht aus vier Büchern, und hat sichtbare Spuren, oft nicht unglücklicher homeris scher Nachahmung, Non contemnendum opus edidit ae quali quadam mediocritate, ift das Urtheil Quintilian's von ihm. Folgende Stelle des ersten Buchs beschreibt die nämliche Zurüftung zur Fahrt, welche den Inhalt des aus dem Orpheus eben mitgetheilten Stücks ausmachte. Sonft gehört die Erzählung von der Liebe der Medea im dritten Buche zu den schönsten Episoden.

Αμβολίη δ' εἰς ἦμαρ ἀεὶ ἐξ ἤματος δεν
Ναυτιλίης δημὸν δ ̓ ἀνελίννυον αὖθι μένοντες,
Εἰ μὴ ἀολλίσας ἑταρες απανευθε γυναικῶν
Ἡρακλέης τοίοισιν ἐνιπτάζων μετέειπεν.
Δαιμόνιοι, πάτρης ἐμφύλιον αἷμ' αποέργει
Ἡμέας; δὲ γάμων ἐπιδευτες ἐνθάδ' ἔβημεν
Κάθεν, ὀνοσσάμενοι πολιήτιδας, αὖθι δ' ἔαδεν
Ναίοντας λιπαρὴν ἄφεσιν λήμνοιο ταμέθαι
Οὐ μὲν ευκλειῶς γε σὺν ἐθνείησι γυναιξὶν
Ἐσσόμεθ ̓ ὧδ' ἐπὶ δηρὸν ἐελμένοι· ἐδ ἔτι κώας
Αυτόματον δώσει τις ἑλὼν Θεὸς εὐξαμένοισιν.
Ἴομεν αὖτις ἕκασοι ἐπὶ σφέα· τὸν δ' ἐνὶ λέκτροις
Υψιπύλης εἶστε πανήμερον, εἰσόκε λῆμνον
Παισὶν ἐσανδρώση, μεγάλη τέ ἑβάξις ίκητα

Apollonius
Rhodius.

Hlpollonius Ως νείκεσσεν ὅμιλον· ἐναντία δ' ε νύ τις ἔτλη

Rhodius.

7

४

Σ'Ομματ' αναχεθέεις, ἐδὲ προτιμυθήσαι παρ
Ἀλλ ̓ αὕτως ἀγορῆθεν ἐπαρτίζοντο νεπαι
Σπερχόμενοι· ταὶ δέ σφιν ἐπέδραμον, αὖτ ̓ ἐδησαν
Ως δ' ότε λείρια καλὰ περιβρομέασι μέλισσας,
Πέτρης ἐκχύμενος σιμβλήΐδας, ἀμφὶ δὲ λειμών
Ερσήεις γάνυται, ταὶ δὲ γλυκὺς ἄλλοτε τ ̓ ἄλλον
Καρπὸν ἀμέργεσιν πεπετημένοι· ὡς ἄρα ταίγε
Ενδυκέως ανέρας ἀμφὶ κινυρόμενοι προχέοντο,
Χερσί τε καὶ μύθοισιν ἐδεικανόωντο ἕκασον,
Ευχόμενοι μακάρεσσιν απήμονα νόσον ἐπάσσαι
Ως δὲ καὶ ὑψιπύλη ἠρήσατο χείρας έλᾶσα
Αἰσονίδεω, τὰ δὲ οἱ «ξε δάκρυα χήτει ἰόντος.
Νείσεο, καὶ σε θεοὶ σὺν ἀπήμοσιν αὖτις εταίροις
Χρύσειον βασιλῆς δέρος κομίσειαν άγοντα,
Αύτως ὡς ἐθέλης, καὶ τοι φίλοι. ἥδε δὲ νῆσος

Σκῆπτρα τε πατρὶς ἐμᾶς παρέσσεται, ἢν καὶ ὀπίσσω

Δήποτε νοσήσας ἐθέλης άψορρον ἱκέπαστο

가

Ρηϊδίως δ ̓ ἂν ἐοὶ καὶ ἀπείρονα, λαὸν ἀγείραις

Αλλων ἐκ πολίων· ἀλλ ̓ & σύ γε τήδε μενοινήν

Σχήσεις, ἔτ ̓ αὐτὴ προτιίσσομαι ὧδε τελεθαι.
Μνώει μὴν απεών περ ὅμως καὶ νόσιμος ἤδη

τω

Υψιπύλης λίπε δ ̓ ἡμὶν ἔπος, τόκεν ἐξανύσαιμε
Πρόφρων, ἣν ἄρα δή με θεοὶ διώωσι τεκέπασα
Τὴν δ ̓ αὖτ ̓ ἄισονος ηὸς ἀγαπιόμενος προσέειπεν.
Ὑψιπύλη, τὰ μὲν ὅτι ἐναίσιμα πάντα γένοιτα
Ἐκ μακάρων· τύνη δ' ἐμέθεν περὶ θυμὸν αἰρεία
είχαν, ἐπεὶ πάτρην μοι άλις πελίας ἕκητι
Ναιετάαιν μανάκ με θεοὶ λύσειαν αέθλων.
Ei &
μοι πέπρωται ἐς ἐλλάδα γαϊαν ἱκέσθαι
Τηλά αναπλώωντε, σὺ δὲ ἄρσενας παῖδα τέκηαι,

Πέμπε

Πέμπε μὶν ἡβήσαντα πεπλασγίδος ἔνδον ἰωλκό.

Πατρί τ' ἐμῷ καὶ μητρὶ δύης άκος, ἂν ἄρα της γε
Τέσμη ἔτι ζώοντας: ἵν ̓ ἄνδιχα τοῖς άνακτος
Σφοῖσιν προσύνωνται ἐφέσιοι ἐν μεγάροισιν.
Η, καὶ ἔβαιν ἐπὶ νῆα παροίτατος· ὡς δὲ καὶ ἄλλοι
Βαῖνον ορισμες, λάζοντο δὲ χερσὶν ἐρετμα
Ενχερῶ ἐζόμενοι πρυμνήσια σφίσιν "Αργος
Δῦσεν ὑπ ̓ ἐκ πέτρης αλιμυρέος· ἐνθ' άρα τοίγε
Κόπτον ύδως δολιχήσιν ἐπικρατέως ελάτησιν.

20pollonius Rhodius.

Viufius.

Muså us.

Man weiß, daß der im Alterthume berühmte Philosoph und Dichter Mufäus schon zur Zeit des Orpheus und Linus lebte, und von einigen des erstern, von andern des leztern Sohn genannt wird, wiewohl er vielleicht nur beider Schüler war. Allein, das ihm beigelegte erzählende Gedicht von der Liebe der Hero und des Leander hat ge: wiß einen weit spåtern Verfaffer, den man aber doch wohl im fünften Jahrhunderte nach Chr. Seb. zu svắt sucht, und dessen wahrer Name nicht bekannt ist Das Ganze hat ohnë Zweifel auffallende Mångel, und sichtbare Spuren des schon gesunkenen Geschmacks; indeß fehlt es ihm nicht an einzelnen wirklich dichtrischen Zügen, dergleichen auch in folgender Stelle vorkommen, welche die eigentliche Kata: ftrophe dieser bekannten Fabel enthält.

Erotopaegnion Herus et Leandri, v. 290 - 341.

Κρυπταδίη τέρποντο μετ' αλλήλων Κυθερείη.
Ἀλλ ̓ ὀλίγον ζώεσκον ἐπὶ χρόνον· ἐδέτι δηρὸν
Αλλήλων απέναντο πολυπλάγκτων ὑμεναίων.
Αλλ' ότε παχνήεντος επήλυθε χείματος ώρη,
Φρικαλέας δονέασα πολυτροφάλιγγας αέλλας,

Βένθεα δ' αςήρικτα, καὶ ὑγρά θεμελλα θαλάσσης,
Χειμέριοι πνείοντες ἐπεςυφέλιζον αῆται,
Λαίλαπι μαςίζοντες ὅλην ἅλας τυπτομένης δέ
Ηδη νήα μέλαιναν απέκλασε διχθάδι χέρσας
Χειμερίην καὶ άπιςον αλυσκάζων ἅλα ναύτης.

Αλλ' & χειμερίης σε φόβος κατέρυκε θαλάσσης,
Καρτερόθυμε Λέανδρε διακτορίη δέ σε πύργο,
Επάδα σε μαίνεσα φαεσφορίαν υμεναίων,

Mouro