Testes Cumææ, testes Linternides undæ,

Sanctaque Gauranæ Numina Hamadryades, Illam Silvanos, Panalque odisse bicornes,

Et quoscumque colit silva, nemusque Deos
Sed quid fata parant? Solitis Mornina redibat
Montibus hoc illi nomen, et omen erat :
Quum subita cælum texit caligine nimbus;

Et multa canam grandine fecit humum.
Illa hiemem fugiens, diversa per arva cucurrit,
Tecta caput sertis, grandine tecta caput.
Vallis erat prope sulfureos male pervia montes,
Candida quam Grajo nomine signat humus.
Hanc super excisis pendebat cautibus antrum,
Agricolûm hirsutis nota domus gregibus.
Pugnantes huc forte coëgerat impiger hircos

Semideusque caper, semicaperque Deus.

Quem procul ut vidit, Nymphæ, sic pectore toto Insequitur; tales et jacit ore sonos :

Quo properas, ah dura, measque ingrata querelas Despicis? Aspectus ne fuge, Nympha, meos. Mecum capreolos, mecum venabere damas.

Parebit jussis hoc pecus omne tuis.

Nil est, quod fugias: mihi, crede, recentia semper
Pocula de niveo fagina lacte madent.

Semper picta rosis, semper contexta ligustris
De nostro poteris munera ferre sinu.
Dixit, at illa volans celeres prævertitur auras,
Imbre nihil motos impediente gradus.

Jamque petens tristesque lacus, sterilemque paludem;
Consitaque arbustis non minus arva novis,

Adspicit exesi longe sub faucibus antri

Obscurum cæco pulvere noctis iter.

Huc tamquam in latebras, se coniicit, haud minus ille Insequitur prædæ tractus amore suæ.

Maria Garloniæ Grappinæ.

Propago formosæ arboris

Formosa Virgo, quæ vagos
Inter orta Cupidines,
Veris lilia vincis,
Rosasque molles, et croci

Pulchre rubentis igneum

Florem, et uvidulas comas

Halantis hyacinthi :

Redisti avitos ad larés,

Felicem ocellulis tuis
Redditura Neapolim,

Caro adnixa marito :

Redisti ad optatos choros

Æqualium, et probos sinus

Matris, ac bene cognitum
Fratris dulcis amorem.

Quis o quis hunc albo mihi

Signet diem lapillulo?

Quis Sabæa calentibus

Addat munera flammis ?

Vocanda Musarum cohors.

Huc huc, benigna; et abditam
Barbiton cape, myrteis
Frontem vincta coronis,

Thalia quid dignum tuo

Promis favore? quid bonæ
Voce, vel fridibus student
Respondere Sororos?

Sed esse quid fætum, Deæ,

Hic absque amoribus potest?
Non movet Chione suis,
Non me Lyda papillis.

Procul facessant hinc male,
Sæcli pudor, libidines,
Mi sat est, minuat grave
Si Garlonia curas!
Juventa, cur me tam cito

Ludendo inepta deseris?

Hæc erat facies novis
Non fraudanda libellis.

XLVI.

A POETICAL FRAGMENT.

26 Nov. 1821

I know not whether any apology will be adm introducing a fragment of Poetry. If it were not to in this way, it would probably never see the ligh loss (it my perhaps be said), too trifling to be o It was wrilten at a moment of fervor, when the of finishing it was confidently anticipated. But th of life too frequently recur, to allow a continu that, which requires a long sunshine. There are who pretend that the evils of Human Existence fa upon all; or only fall differently, in proportion t of virtue; or want of prudence ; a monstrous o which all the experience of Mankind; and all the s doctrines of Moral Philosophy, disprove! If it then benevolence, and charity of heart, and unsus confidence, are crimes. From these, Misfortu