TRANSLATIONS AND IMITATIONS,

FROM THE ‘ANTHOLOGIA GRÆCA.

IN BACCHE FURENTIS STATUAM.

Εκφρονα τὴν βάκχην οὐχ ἡ φύσις, ἀλλ ̓ ἡ τέχνη θήκατο, καὶ μανίην ἐγκατέμιξε λίθῳ.

CREDITE, non viva est Mænas; non spirat imago : Artificis rabiem miscuit ære manus.

GREEK EPIGRAM.

̓Αζόμενος πολύθηρον ἐκηβόλου ἄλσος ἀνάσσας,
Τᾶς δεινὰς τεμένη λεῖπε κυναγὲ θεᾶς,

Μοῦνοι ἄρ ̓ ἔνθα κύνων ζαθέων κλαγγεῦσιν ὑλάγμοι,
̓Ανταχεῖς Νυμφᾶν ἀγροτερᾶν κελάδῳ.

IN ALEXANDRUM, ARE EFFICTUM.

Λύσιππε, πλάστα Σικυώνιε, θαρσαλέη χεὶρ, δάϊε τεχνῖτα, πῦρ τοι ὁ χαλκὸς ὁρῇ, ὃν κατ ̓ ̓Αλεξάνδρου μορφᾶς χέες. οὐκέτι μεμπτοὶ Πέρσαι· συγγνώμη βουσὶ λέοντα φυγεῖν.

QUANTUM audet, Lysippe, manus tua ! surgit in ære
Spiritus, atque oculis bellicus ignis adest:
Spectate hos vultus, miserisque ignoscite Persis :
Quid mirum, imbelles si leo sparsit oves?

IN MEDEÆ IMAGINEM, NOBILE TIMOMACHI OPUS.

Τὰν ὀλοὰν Μήδειαν ὅτ ̓ ἔγραφε Τιμομάχου χεὶρ,
ζάλῳ καὶ τέκνοις ἀντιμεθελκομέναν,
μυρίον ᾄρατο μόχθον, ἵν ̓ ἤθεα δισσὰ χαράξῃ,

ὧν τὸ μὲν εἰς ὀργὰν νεῦε, τὸ δ ̓ εἰς ἔλεον. ἄμφω δ ̓ ἐπλήρωσεν· ὅρα τύπον. ἐν γὰρ ἀπειλᾷ δάκρυον, ἐν δ ̓ ἐλέῳ θυμὸς ἀναστρέφεται. ̓Αρκεῖ δ ̓ ἁ μέλλησις, ἔφα σοφός· αἷμα δὲ τέκνων ἔπρεπε Μηδείῃ, κοὐ χερὶ Τιμομάχου.

EN ubi Medeæ varius dolor æstuat ore,
Jamque animum nati, jamque maritus, habent !
Succenset, miseret, medio exardescit amore,

Dum furor inque oculo gutta minante tremit. Cernis adhuc dubiam; quid enim ? licet impia matris Colchidos, at non sit dextera Timomachi.

IN NIOBES STATUAM.

Ἐκ ζωῆς με θεοὶ τεῦξαν λίθον· ἐκ δὲ λίθοιο
ζωὴν Πραξιτέλης ἔμπαλιν εἰργάσατο.
FECERAT e viva lapidem me Jupiter; at me
Praxiteles vivam reddidit e lapide.

IN AMOREM DORMIENTEM.

Εὕδεις ἀγρύπνους ἐπάγων θνητοῖσι μερίμνας,
εὕδεις ἀτηρῆς ἃ τέκος ̓Αφρογενοῦς,

οὐ πεύκην πυρόεσσαν ἐπηρμένος, οὐδ ̓ ἀφύλακτον
ἐκ κέραος ψάλλων ἀντιτόνοιο βέλος.
ἄλλοι θαρσείτωσαν· ἐγὼ δ ̓, ἀγέρωχε, δέδοικα
μή μοι καὶ κνώσσων πικρὸν ὄνειρον ἴδῃς.
DOCTE puer vigiles mortalibus addere curas,
Anne potest in te somnus habere locum?
Laxi juxta arcus, et fax suspensa quiescit,

Dormit et in pharetra clausa sagitta sua;
Longe mater abest; longe Cythereia turba :
Verum ausint alii te prope ferre pedem,
Non ego; nam metui valde, mihi, perfide, quiddam

Forsan et in somnis ne meditere mali.

FROM A FRAGMENT OF PLATO. ̓́Αλσος δ ̓ ὡς ἱκόμεσθα βαθύσκιον, εὕρομεν ἔνδον πορφυρέοις μήλοισιν ἐοικότα παῖδα Κυθήρης, οὐδ ̓ ἔχεν ἰοδόκον φαρέτρην, οὐ καμπύλα τόξα· ἀλλὰ τὰ μὲν δένδρεσσιν ὑπ ̓ εὐπετάλοισι κρέμαντο· αὐτὸς δ ̓ ἐν καλύκεσσι ῥόδων πεπεδημένος ὕπνῳ εὗδεν μειδιόων· ξουθαὶ δ ̓ ἐφύπερθε μέλισσαι κηροχύτοις ἐντὸς λαροῖς ἐπὶ χείλεσι βαῖνον.

ITUR in Idalios tractus, felicia regna,

Fundit ubi densam myrtea sylva comam, Intus Amor teneram visus spirare quietem, Dum roseo roseos imprimit ore toros ; Sublimem procul a ramis pendere pharetram, Et de languidula spicula lapsa manu, Vidimus, et risu molli diducta labella Murmure quæ assiduo pervolitabat apis.

IN FONTEM AQUÆ CALIDÆ.

Τᾷδ ̓ ὑπὸ τὰς πλατάνους ἁπαλῷ τετρυμένος ὕπνῳ εὗδεν Ἔρως, Νύμφαις λαμπάδα παρθέμενος. Νύμφαι δ ̓ ἀλλήλῃσι, Τί μέλλομεν; αἴθε δὲ τούτῳ σβέσσαμεν, εἶπον, ὁμοῦ πῦρ κραδίης μερόπων. λαμπὰς δ ̓ ὡς ἔφλεξε καὶ ὕδατα, θερμὸν ἐκεῖθεν Νύμφαι Ἐρωτιάδες λουτροχοεύσιν ὕδωρ.

SUB platanis puer Idalius prope fluminis undam
Dormiit, in ripa deposuitque facem.

Tempus adest, sociæe, Nympharum audentior una,
Tempus adest, ultra quid dubitamus ? ait.

Ilicet incurrit, pestem ut divumque hominumqué
Lampada collectis exanimaret aquis :
Demens! nam nequiit sævam restinguere flammam
Nympha, sed ipsa ignes traxit, et inde calet.

Μῦν ̓Ασκληπιάδης ὁ φιλάργυρος εἶδεν ἐν οἴκῳ, καὶ, Τί ποιεῖς, φησιν, φίλτατε μῦ παρ ̓ ἐμοί; ἡδὺ δ ̓ ὁ μῦς γελάσας, Μηδὲν φίλε, φησὶ, φοβηθῇς· οὐχὶ τροφῆς παρὰ σοὶ χρήζομεν, ἀλλὰ μονῆς.

IRREPSISSE suas murem videt Argus in ædes,

Atque ait, heus, a me nunquid, amice, velis ? Ille autem ridens, metuas nihil, inquit ; apud te, Ο bone, non epulas, hospitium petimus.

Πέμπω σοι, Ροδόκλεια, τόδε στέφος, ἄνθεσι καλοῖς αὐτὸς ἐν ἡμετέραις πλεξάμενος παλάμαις. ἔστι κρίνον, ῥοδέη τε κάλυξ, νοτερή τ ̓ ἀνεμώνη, καὶ νάρκισσος ὑγρὸς, καὶ κυαναυγὲς ἴον. ταῦτα δὲ στεψαμένη, λῆξον μεγάλαυχος ἐοῦσα. ἀνθεῖς καὶ λήγεις καὶ σὺ καὶ ὁ στέφανος.

HANC tibi Rufinus mittit, Rodoclea, coronam,
Has tibi decerpens texerat ipse rosas;

Est viola, est anemone, est suave-rubens hyacinthus,
Mistaque Narcisso lutea caltha suo:

Sume; sed aspiciens, ah, fidere desine formæ;
Qui pinxit, brevis est, sertaque teque, color.