Littore in extremo, et super alta stagna paludis
Jam sedes fundare novas, arcemque locare
Jussit, et immensas murorum attollere moles:
Ergo assurgentem et proprio de nomine dictam
(Non ille auguriis falsis aut omine lævo)
Tutaturque fovetque urbem; jam tum omnia fausta,
Venturosque olim certo præsagit honores.
Nec longum, et visæ deserto in littore classes
Insolitam rerum speciem, et nova pandere fata:
Jamque effossa altos inter navalia portus
Fervent arte nova, juvat indulgere labori
Et properare manu; secto juvat abiete costas
Struxisse, et pandas ratibus posuisse carinas.

Ergo etiam in mediis validam quatit ipse bipennem, Hortaturque etenim duros non ille labores

Olim, nec rigidi dudum aversatus obire
Munera servitii; tantum magnæ insita menți
Virtus, et potuit multæ spes æmula famæ.
Ergo nec erubuit, posito diademate, vulgo
Addere se comitem, proprioque edoctus ab usu
Vidit, et attento penitus sub pectore fixit,
Aut humiles quicquid Batavus Flevonis ad undas
Molitur patiens operum, aut quas maxima rerum,
Dum pelagi imperium felicibus asserit armis,
Ostentat late victrices Anglia classes.

Sive tui, Thamesine Pater, prope fluminis oras,
Sive Vagæ ad ripas, aut qua Dumnonia largas
Volvit aquas Tamara, aut saxoso in littore Vectis
Porrecta ingentem claudit magno obice portum.
Tum vero mira circum immutarier arte
Undique terrarum facies, varioque laborum
Urgeri studio; cernas quæ ignota jacebant
Antehac et nullis hominum bene cognita curis,
Arva novo cultu et larga ditescere fruge,
Æquarique solo montes, et flumina cursus
Accepisse novos, pàtulis jam parcere campis
Edocta, et fluctus tandem lenire tumentes,
Aut cursu frænata acri et torrentibus undis
Injectas moles tolerare et strata viarum.
Sic demum immissa extremis commercia terris
Jam late patuere, et læto copia cornu
Ipsa ultro populis sese mirantibus offert.

Quid jam sanguineas lauros, victriciaque arma,

Aut referam quoties utroque ex littore mundi
Læta suum spoliis gravidum, insignemque tropæis

Spectabat regem, in meritos effusa triumphos,
Moscua, seu torrentem, ultra spatiatus Araxem,
Victor Persarum fines, et Caspia regna
Vastavit bello, aut longinquum sævus ad Istrum
Accensis acres odiis et multa minantes
Continuit Turcas et justo limite clausit.
Quid referam quoties Codani glacialis ad oras
Instruxit rostratam aciem, Suecosque feroces
Contudit, aut qualis Pultoæ ad moenia, demum
Casibus et longo duri certamine belli
Edoctus, tandem lapsis succurrere rebus,
Et potuit patriæ sortem renovare jacentis?
Illa dies primum mutato numine vidit
Suecorum fractas adverso marte phalangas,

Et Carolum, elatumque animis nimiumque tumentem,
Terga dare. Ille adeo sortem indignatus acerbam
Trans Danaprim in sylvas atque in deserta ferarum
Relliquias secum miseras servavit, et orbe
Exul ab Arctoo, solioque extorris avito,
Achmetæ fastus supplex, et jura superba
Pertulit, hospitio vix demum exceptus iniquo.
Jamque adeo positis cœpit mitescere bellis
Russia, jam senior placida sub pace quiescens
Imperii fines Princeps et dissita regna
Lustrabatque oculis, caroque fovebat amore.
Jura dabat, legesque viris, vultuque paterno
Rite recognoscens numerat longo ordine gentes.
Quos Tyran inter magnique Borysthenis oras
Late dives alit populos denso ubere gleba;
Qui gelidum Tanaim vel qui Moeotidos undæ
Stagna colunt, vel qui septem super ostia Volgæ
Astracani campos, secretum et littus lembæ;
Quique etiam Arctoo mundi porrecta sub axe
Arva tenent rigidis alte concreta pruinis,
Sive ubi Zembliaco properans se immittere ponto
Irtisca' ostentat regum monumenta priorum,
Antiquasque arces et vasta mole columnas;
Seu qua Sibericos violento flumine fines
Claudit Jenissa, aut longo quæ maxima cursu
Volvit aquas Lena, et pelago premit arva sonanti ;
Et qui longinquæ prope littora Kamschadalæ
Squallenti informes habitu cultuque ferino

I Cujus ad ripas spectantur, ut fama est, urbium ruinæ, regum Tartarorum tumuli, et columnæ a Schinguis Chan extructæ.

Eoo extremas habitant sub limite terras.
Scilicet hic (si vera fides) sese obvia contra
Porrigit exiguo disjuncta America ponto.

Hæ tibi, Alexiada, laudes, hæc omnia solus
Eruere obscura potuisti condita nocte,
Solus et ad summum potuisti educere culmen.
At neque ego meritis sperem tibi munera laudis
Digna dare; hæc humili tantum lusisse Camoena
Et juvat, et sacræ accendit spes æmula famæ.
Illa tibi, quales decet, instaurabit honores,
Illa tui jam nunc solii columenque decusque,
Illa pari gressu jam nunc et viribus æquis
Virtutes Catharina tuas laudesque secuta.

1777.

ABBOT,

EX EDE CHRISTI.

IN PHOTII LEXICON NOTÆ.

INDEX glossarum, quas Porson aliique aut male corrigunt aut
penitus negligunt emendare.

̓Αδιάφθορον· ἄμωμον· λέγεται δὲ ἀδιάφθορον καὶ τὸ μήπω μετ ̓ ἀνδρὸς
παιδασκάριον γεγονὸς, ὡς Μένανδρος ΚΑΙ Μὴν ἀδιάφθορον. Lege
ΚΓΙΝη». Fuit versus Παιδισκάριον, κλίνην ἀδιάφθορον, [δέχου].
Certe exstat Παιδισκάριον in Menandr. Πλοκίῳ. Fr. 1.

̓Ετιθήνευσεν· οὐκ ἐτρόφησεν. Dele οὐκ.

Ετος μάτην. Insere οὐκ.

Εψητοί· πληθυντικῶς τὰ ἰχθύδια, ὡς ἀφυῖαι καὶ μεμβράδες. Εὔ
πολις Αἰξίν. Καὶ τῆς λοιπάδος ἔνεισι δ ̓ ἑψητοί τινες R. F. λοπάδος.
Malim et A. ἔνεισ ̓ ἴδ, εψητοί. Β. τίνες ; Ita enim τίνες scribitur in
Alcæi Comic. apud Athen. 111. p. 110. et Polluc. vii. 23.
Διπύρους τε θερμούς. Β. οἱ δίπυροι δ ̓ εἰσὶν τίνες; necnon in
Alexid. apud Athen. vii. p. 301. καὶ γὰρ ἕψητοὶΒ. τίνες;
Α. Παρῆσαν ἡμῖν Δαιδάλου. Β. πῶς; Α. τὰ καλὰ γὰρ "Απαντα
Δαιδάλου καλοῦσιν ἔργα [νῦν].

Ζητεῖν ἐπὶ τοῦ βούλεσθαι τιθέασιν Αττικοί· μὴ δὲ σὺ ζήτει τι πύ
θεσθαι. Bene vidit R. P. hic latere versiculi partem. At non
vidit ibi latere Aristophanis supplementum in loco maxime cor-
rupto, quem alibi corrigam.

*Η δ' ὃς—καὶ ἦν δὲ ἐγω, ἀντὶ τοῦ ἔφην δὲ ἐγώ... παρ' ὃ δὴ καὶ Ερ-
μιπτος ἐν ̓Αθηνᾶς Γοναῖς, ἐσὶν, ἀντὶ τοῦ φησὶν, ὁ Ζεὺς διδωνω πολλὰς

·

ησὶ τοὔνομα. R. P. vult Ο Ζεύς, δίδωμι Παλλὰς, ἠσὶ, τοὔνομα. Atqui istud non ex ore Jovis, quem decuit linguam Atticam Probe callere, verum ex ore nescio cujus barbari venit. Exstat uidem in Ran. 37. παιδίον παῖ ἐμὲ παῖ. At manifesto scripsit Comicus παιδίον, παῖ. "Ην τί, παῖ; Etenim Xanthiam, Bacchi zd jussum, fores pulsantem Hercules illico sciscitatur, quid negotii sit. Meum ἦν τι plane tuetur illud τουτί τί ἦν in v. 39. Malim igitur in Comici fragmenta — ὁ Ζαυάνας· Σιδῶνι πουλὺς λαὸς ἠσὶ τοὔνομα. Huc enim referri debet gl. Hesych. Ζαυάνας· θεός τις ἐν Σιδώνι. Fuit Ζαυάνας, opinor, pro Ζεὺς ἄναξ. Hujusmodi Barbarismos Comici amabant. Vid. Ach. Av. et Thesm. de quibus omnibus olim alii statuebant, quod et Brunckius ad Ach. 100. quo judice 'non multum refert quonam modo barbaræ illæ voces scribantur, modo constent numeri.? At sententiam ejus jure deridet Hotibius, qui tamen locum ipse non emendavit. Certe in Thesm. barbarica sunt intellectu facilia, neque minus facilia sunt in Ach. et Av. Sed de his alias. Hic vero meum πουλὺς aliquatenus tuetur lectio Suidæ διδόναι πολύ.

Ηρακλείαν λίθον· τινὲς τὴν Μαγνῆτιν ἀπέδοσαν, διὰ τὴν ̔Ηρακλείαν τῆς Μαγνησίας· ἔνιοι δὲ ὅτι ἡ μὲν ἐπισπωμένη τὸν σίδηρον Ηρακλεῶτις, ἡ δὲ Μαγνῆτις ὁμοία ἐστὶν ἀργύρῳ· ὡς Εὐριπίδης ἐν Οἰνεῖ τὰς βροτῶν γνώμας σκοπῶν ὥστε Μαγνήτις λίθος τὴν δόξαν ἕλκει καὶ μεθίστησιν πάλιν· οὐ λέγει νῦν ὑπὸ τῆς Μαγνητίδος λίθου τὸν σίδηρον, ἀλλὰ τὴν τῶν θεωμένων δόκησιν ἕλκεσθαι πλανωμένην ὡς ἐπ ̓ ἀργύρῳ.

Ita Suid. emendatius quam Phot. Ms. Ubi Salmasius propter illud θεωμένων legebat σκοπούντων. Atqui verba ultima pertinent ad scriptorem, cujus erat gl. Ηρακλείαν λίθον. Comicus etenim, ut opinor, scripsit— ου λέγουσι]

τὴν τῶν θεατῶν δόξαν ὡς σίδηρον Ηράκλειαν
ἕλκειν λίθον πλανωμένην, ὑπόξυλον ποιητήν.

Huc enim respicere videtur Schol. Ms. in Hermogen. apud Bastium in Gregor. de Corinth. p. 241. qui cum eo probe contulit. Phrynich. Arab. in Lex. Bekker. p. 67. Υπόξυλος ποιητὴς, ῥήτωρ καὶ φίλος καὶ τὰ ὅμοια· εἴρηται κατὰ μεταφορὰν τῶν ἀπὸ ξύλου πεποιημένων σκευῶν, οἷς ἐπιπολῆς ἐλήλαται ἄργυρος ἢ χρυ σὸς, καὶ τίθεται ἐπὶ τῶν πονηρῶν μὲν εὐτυχεῖν δὲ ἐπιεικῶν. Brevius vero Etymol. Υπόξυλος, ὁ κίβδηλος, ὡς ὑπόχαλκος, οὕτως ̓Αριστο φάνης. Probe igitur Comici fragmento restituto, facillime restitui potest Euripideum, quem Comicus respexit.

ó

Υπάργυρος γὰρ τὰς βροτῶν γνώμας σκοπῶν

Ρήτωρ σίδηρον ὥστε Μαγνήτις λίθος

Τὴν δόξαν ἕλκει καὶ μεθίστησιν πάλιν.

Ita optime inter se conveniunt Υπάργυρος Ρήτωρ et Υπόξυλος ποιητής: etenim Tragœdiæ ὑπάργυρος, Comœdiæ vero ύποξυλος pro

pria vox est, quam Schol. in Hermog. Aldinus p. 391. citat e Menandri Περινθ. Οὐδ ̓ αὐτός εἰμι σὺν θεοῖς ὑπόξυλος: cui addas φίλος e Phrynichi. l. c. Quod ad σίδηρον cf. versum in Hesych. σε Λυδικὴ λίθος σίδηρον τηλόθεν προσηγάγου” αὕτη γὰρ σίδηρον ἐπιστ πᾶται· ἡ δὲ Μαγνῆτις διεσπᾶται τὴν ὄψιν ὡς δοκεῖν ἀργύριον εἶναι.

Θουριομάντεις, τοὺς περὶ Λάμπωνα· τὴν γὰρ εἰς Σύβαριν ἀποικίαν οἱ μὲν Λάμπωνι ἀνατιθέασιν, οἱ δὲ Ξενοκρίτῳ, οἱ δὲ τῷ Χαλκιδεῖ Διο νύσῳ, οἱ δὲ Καθάριοι τῷ Λάκωνι, οἱ δὲ Πλησίππῳ ̓Αθηναίῳ. Illi Καθάριοι mihi quidem sunt ignoti. Suspicor ibi latere voces oἱ δέκα Θουρεῶται. Ita enim Schol. ad Nub. 931. Θουριομάντεις. οὐ τοὺς ἀπὸ Θουρίου μάντεις ἀλλὰ τοὺς εἰς Θούριον πεμφθέντας ἐπὶ τὸ κτίσαι αὐτήν· ἐπέμφθησαν δὲ δέκα άνδρες. Similiter teste Schol. ad Av. 521. Lampo fuit χρησμόλογος-ᾧ καὶ τὴν εἰς Σύβαριν τῶν ̓Αθηναίων ἀποικίαν ἔνιοι περιάπτουσιν, αὐτὸν ἡγήσασθαι λέγοντες —σὺν ἄλλοις θ. Sed de Λάκων: quid faciam, non liquet ; etsi verbis transpositis legi potest οἱ δὲ τῷ Τελησίππῳ Αθηνάιῳ. Οἱ δέκα Θουρεῶται Λεύκων. Etenim Λεύκων Atheniensis, qui fuit illis temporibus, uti patet e Schol. ad Lysistr. 271. ubi citatur versus Comici "Ωσπερ ἐπὶ τὴν Λεύκωνος ἔῤῥει πᾶς ἀνήρ, cujus fuit et ipse Comicus, ni fallor, mentio facta est a Plutarch. 1. p. 681. Ε. eidemque, tribui debet fabula Πρέσβεις, quam Glauconis esse dicitur a scriptore argumenti ad Vespas; neque me de sententia novet Suidas in Λεύκων ἁγνός· γεγονὼς ἐν τοῖς Πελοποννησιακοῖς· Τῶν δραμάτων αὐτοῦ ἐστι ταῦτα, Ὄνος ̓Ασκοφόρος, Φράτορες. Ρoterant etenim Πρέσβεις atque Φράτορες esse una fabula titulo duplici ; poterat quoque scriptor, unde Suidas profecit, dramatis nomen prætermittere inconsulto. Verum utcunque de Lucone statuas, nɔli dubitare de Τελησίππῳ: quem ridebat nescio quis apud Hephaest. p. 25. Αγ ̓ αὖτ ̓ ἐς οἶκον τὸν Κλεησίππω ita corrigendus, Αγ ̓ οὖν μ' ἐς οἶκον τὸν Κελησίππω: ubi ἄγ ̓ οὖν μ' eximie tuetur Hec. 373. "Αγ' οὖν μ' Οδυσσεύ, et Andromeda Fragm. apud Herodian. in Anecdot. Villoison. 1. p. 94. "Αγ' οὖν ἐμ' ὦ ξέν' : ita enim lego vice *Αγου δέ μ' partim cum Porsono ad Toup. p. 497. Cur legi debeat in Suid. Δεύκιιν' ὅγ ̓ ὄνος [φέρει, Δεύκων δ ̓ ὄνον], exponam ad Babria Fragmenta. Edidit. Schow. οἱ δὲ Καθάρνῳ τῷ Λάκων, ex emend. V. D. apud Albert. ad Hesych. V. ipsa. Verum ille Κάθαρνος mihi quidem pariter ignotus est atque Καθάριοι ; illud quoque adjungo quod in tali re nulla mentio Laconis esse potuit. Colonia fuit Atheniensis.

Ιουλος· τὸ δασὺ ἐπισεῖον τῶν γενείων· καὶ ᾠδὴ εἰς Δήμητρα· τοὺς γὰρ ἐκ πολλῶν δραγμάτων δεσμοὺς ἰούλους ἐκάλουν. Vice ἐπίσειον corrigit Blomfield. in Edinb. Rev. N. 42. p. 335. ἐπείσιον, memor fortasse Hesychiani Επίσειον· ἐφήβαιον καὶ τὸ αἰδοῖον ἀνδρός τε καὶ γυναικός : ubi emendatur a Τoupio ἐπείσιον e Lycophr. 1985. At probum esse potuit in Hesychio Επίσειον ; potuit enim