ἐστὶν τῶν ἐπαινετῶν. πᾶν γὰρ τὸ ἐπαινετὸν τῷ ποῖον εἶναι καὶ πρός τι' πῶς ἔχειν ἐπαινεῖται. λέγει δὲ πᾶν, οὐχ ὅτι ἐπαινετὸν τῶν πρός τι τίς ἐστιν. ὁ γὰρ δίκαιος καὶ 4 ἀνδρεῖος ἐπαινετοὶ μὲν, οὐ λέγονται δὲ οὕτως, ὡς τὰς πρός τι. ἀλλ ̓ ὅτι πᾶν τὸ ἐπαινετὸν ἐπαινεῖται τῷ πρός τι οὕτως ἔχειν. κατὰ γὰρ τὴν ἀναφορὰν, τὴν ἐπὶ τὰ ἔργα καὶ τὰς πράξεις, ἐπαινοῦνται· οἷον ὁ δίκαιος καὶ ὁ ἀνδρεῖος τῷ ποῖος εἶναι ἐπαινεῖται. [ἐπαινεῖται γὰρ ἑκάτερος τούτων, τῷ ἔχειν τὴν ἀρετήν. ὁ μὲν γὰρ ποῖος ἐστιν ἀπὸ τῆς ἀνδρείας, ὁ δὲ ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης καὶ τῷ το πρακτικὸς εἶναι, ὁ μὲν τῶν ἀνδρείων, ὁ δὲ τῶν δικαίων.] καὶ τὸν ἰσχυρὸν καὶ τὸν δρομικὸν ἐπαινοῦμεν, καίπερ οὐκ ὄντας ἐναρέτους, ἴσως ἂν τῷ συμπράττειν τῇ φύσει, πλὴν δὲ καὶ ὡς ποίους τινὰς καὶ τῷ 4 ἔχειν πως πρὸς τὰς ἐνεργείας, τὸν μὲν τὰς δρομικὰς, τὸν δὲ τὰς ἰσχυράς. 12 αν 20 10 13 Δῆλον δὲ ἐκ τῶν περὶ τοὺς θεοὺς ἐπαίνων, οὓς 15 ποιοῦνταί τινες, ὅτι δι' ἀναφορὰν, τὴν ἐπί τινας ἐνεργείας καὶ πράξεις, οἱ ἔπαινοι γίνονται. ἐπαινοῦσι γὰρ αὐτοὺς ἔνιοι ἀναφέροντες πρὸς ἡμᾶς οἷον τὸν μὲν Διονύ σον, διότι οἶνον ἔδωκε, τὴν δὲ Δήμητραν, διότι πόρον. (sic Fl.b.) γελοῖος ὁ 16 μὲν οὖν οὗτος ὁ ἔπαινος τῶν θεῶν. οὐ μὲν γὰρ ἐν τούτῳ αὐτῶν τὸ σεμνὸν καὶ καλὸν, ἐν τῷ πρὸς ἡμᾶς ἀναφέρεσθαι, ἀλλ' ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτῶν φύσει. ἔοικε δὲ ὁ τοιοῦτος ὁ ἔπαινος ὡς ἂν εἴ τις ἐπαινῶν τὸν ἄνθρωπον, μὴ λέγοι" αὐτοῦ τἀγαθὰ,18 (ὅτι ἐστὶ λογικὸς καὶ φρόνιμος φύσει, καὶ πολιτικὸς καὶ κοινωνικὸς,) ἀλλ ̓ ὅτι καλῶς αἴγας νέμει καὶ πρόβατα καὶ πορίζει ταῖς ἀγέλαις 19 αὐτῶν ἱκανὴν τροφήν. γελοῖος 30 μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος ἔπαινος ὥσπερ ἔφαμεν, τῶν θεῶν, ἀλλ ̓ ὅμως δῆλον, ὅτι βοΰλεται ὁ ἔπαινος δι' ἀναφορᾶς γίνεσθαι τῆς ἐπί τινα ἔργα. ἐπεὶ ὅγε οἰκεῖος αὐτῶν ἔπαινος καὶ ὕμνος ἐκ τῆς φύσεως αὐτῶν καὶ τῶν ἐργῶν τῶν ἄλλων, λέγοιτ' ἄν. οἷον φύσει καλὸν καὶ ἀγαθὸν τὸ θεῖον καὶ ἐνεργεῖ ἀεὶ ἐνεργείας τὰς καλλίστας καὶ θεωροῦσι τὰ ὄντα, ὡς ἔχει, καὶ τὴν τοῦ παρόντος συνέχουσιν σύστασιν. τοιούτοις γὰρ λόγοις χρώμενος ἄν τις κατὰ τὸ δεὸν αὐτοὺς ὑμνεῖ. ἐπεὶ δέ ἐστιν ὁ ἔπαινος τῶν τοιούτων, λέγω δὲ τῶν ποιῶν καὶ δι ̓ ἀναφορᾶς τῆς πρὸς ἕτερα, δῆλον ὅτι τῶν ἀρίστων οὐκ ἐστὶν ὁ ἔπαινος, ἀλλὰ μεῖζόν τι. τοὺς γὰρ θεοὺς οὐκ ἐπαινοῦμεν, ἀλλὰ μακαρίζομεν, μακαρίζομεν δὲ καὶ τοὺς θειοτάτους τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν ἀγαθῶν τὰ θείοτατα. τοιοῦτον δὲ καὶ ἡ εὐδαιμονία. διόπερ οὐδεὶς αὐ τὴν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ μακαρίζει. λέγει δὲ καὶ Εὔδοξον καλῶς συνηγορῆσαι τῇ ἡδονῇ. λέγει γὰρ διὰ τοῦτο ἀρίστην εἶναι τῶν ἀγαθῶν αὐτὴν ἁπάν Τ sic Fl. b. quæ male intellecta P. a. πρὸς ἔστι reddidit. 6 2 Tò Fl. a.. πᾶν τι Fl. b. 3 Car. Fl. b. 4 ὁ ἀνδρ. Fl. a. 5 οἱ τὰ Fl. b. P. a. εἶτα. Π 10 του Fl. a. [ ] Hæc omnia absunt a Codd. Paris. 12 Car. ἐπαινοῦμεν VR. a. et Fl. a. 14 το Codd. Paris. 13 το Codd. Paris. 16 Car. Fl, b. VR. a. et Fl. a. 20 γελοῖον Fl. b. Codd. Par. 15 οἷον Par. Codd. 17 λέγει VR. a. 18 τὰ ἀγαθά. 19 ἀλέγαις Fl. a. 21 VR. a. εἰσιν in textu: in marg. ἐστιν ἡ βίβλ. των, ὅτι ἀγαθὸν οὖσα οὐκ ἐπαινεῖται. οὐδεὶς γὰρ ἐπαινεῖ τοὺς ἡδομένους, ἀλλὰ μακαρίζει. Nic. 1, 12. cf. Comment. Ald. fol. 28. in fine et 163 a. 34. Felic. 224 b. 13. Μετὰ δὲ ταῦτα διαιρεῖ ὁ ̓Αριστοτέλης ἔπαινον' καὶ ἐγκώμιον, ὅτῳ διαφέροντα τότε ἐλέγετο. νῦν μὲν γὰρ συγκεχύται τὰ ὀνόματα καὶ ἐπὶ ταὐτοῦ λαμβάνεται. τότε δὲ ὁ μὲν ἔπαινος3 ἐλέγετο τῆς ἀρετῆς εἶναι καὶ ὅλως τῆς ἕξεως. τὸ δὲ ἐγκώμιον ἑκάστου ἔργου καὶ σωματικοῦ καὶ ψυχικοῦ. λέγει δὲ τὸ σωματικὸν ἔργον ὃ διὰ τὴν τοῦ σώματος ἀρετὴν γίνεται, οἷον δρόμος, πάλη. ψυχῆς δὲ, ὅσα διὰ φρόνησιν ἢ ἄλλην τινὰ ψυχῆς4 ἀρετὴν πράττεται· εἰς ἕκαστον οὖν ἔργον ἐγκώμιον ἐγράφετο καὶ ἐλέγετο τότε ἀλλὰ τὸ ταῦτα μὲν ἐξακριβοῦν ῥητορικῆς οἰκειότερον καὶ τοῖς περὶ τοὺς ἐπαίνους διατρίβουσιν ἁρμόττει. NOTULE IN EURIPIDIS MEDEAM, No. II. [Continued from No. LV. p. 122.] A 366. Δοκεῖτε. Τamen Δοκεῖς in vs. 369. Recurrit ad plures alloquendum in vs. 378. Οὐκ οἶδ ̓ ὁποία πρῶτον ἐγχειρῶ, φίλαι. Unus de choro ceterum chorum alloquitur numero singulari Heracl. 295. Trachin. 1277. Λείπου μήδε συ, πάρθεν. Sed omnia maximo intervallo relinquunt illi loci Orestæ 150. Móyov ἀποδος ἐφ' ὅ, τι χρέος ἐμόλετε, et Electr. 1416. Ω φίλταται γυ ναῖκες, ἄνδρες αὐτίκα Τελοῦσι τοῦργον. ἀλλὰ σίγα πρόσμενε. Ce térum, ut paulo e via recta obliquum feramus pedem, dignum est quod notetur, Paulum sæpe mutare personas, ut sese fingat eorum reum vitiorum quæ incusat, adeoque apud eos in quos invehitur gratiam et auctoritaten ineat. Vide modo: Μὴ τῷ βρώματί σου ἐκεῖνον ἀπόλλυε, ὑπὲρ οὗ Χριστὸς ἀπέθανε.... "Αρα οὖν τὰ τῆς εἰρήνης διώκωμεν, Rom. xiv. 15. 19. Μὴ πλανᾶσθε Θεὸς γὰρ οὐ μυκτηρίζεται. Ο γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει. ... Τὸ δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν, Gal. vi. 7. 9. Μηδὲ εἰδωλολάτραι γίνεσθε, καθώς τινες αὐτῶν. . . . Μηδὲ πορνεύω * ἔπαινος Cod. Par. 2 Par. διαφέροντι. VR. a. in marg. εἰ μὴ ἴσως διαφέροντας καὶ ἡ βίβλ. ψυχικὴν Fl. b. μεν, κ.τ.λ. Μηδὲ ἐκπειράζωμεν τὸν Κύριον. . . Μηδὲ γογγύζετε 1. Cor. x. 7-10. Talia mentem vividam et in res veras acerrime intentam magnopere evincunt. Sed videamus. I 372. ἐξόν. Sic παρόν Phen. 530. μέλον 1100. προσῆκον Thuc. ii. 89. doxoav Heracl. 187. Soxour Hec. 121. xov Alc. 302. υπαρχον Thuc. ii. 63. παρασχὸν ν. 14. δέον ν. 53. παρ ρατυχὸν 60. λαχόν Arist. Plut. 277. δεῆσον Xen. Cyr. Ed. Hutch. p. 75. hi et in voce passiva: xpnobèv autų Thuc. iii. 96. εἰρημένον ν. 39. γεγραμμένον 56. 381. Ziy, &c. De metro hujus vs. vide Classicum Diarium viii. 428. 386. Consule Elmsleium, qui optime defendit Zopol contra Hermannum. Zogol Tate etiam et Dalzel emendarunt. 388. Seneca Med. 224. " Supplices fido lare protégere:' 478. Certum larem.' Vide Wass. ad Thuc. iii, 46. 396. Vid. Valckenaër. ad Phoen. 1020. 400. 4' inseruit Elmsleius post Пixgoùs, non monito lectore. 401. Puyás. Numero plurali utitur Seneca Med. 1002. 408. Пpòs (TOUTOIs): præterea. Sic sæpe utuntur. Πρὸς τούτοις): Aristophanes i TOUTO Plut. 1001. Addit 411. Vide Francis ad Horat. Od. i. 29. 10. Fluere ac retro sublapsa referri Spes Danaum' Virg. Æn. ii, 169. 4145. Θεῶν πίστις. "Heavenly faith vertit Potter. Non satis accurate. Hippol. 1037. Ορκους παρασχών, πίστιν οὐ σμικρὰν Θεῶν. Thucyd. v. 30. Θεῶν γὰρ πίστεις ομόσαντες: quod vertit his verbis Dukerus: jurejurando interposito, cujus Dii testes fuissent.' Verte in nostro loco: 'fides, quam Dii audiunt:' seu fides coram Diis audientibus pacta:' seu, ' reverentia foederum quæ Dii audiunt.' In vs. 492. "Opxwv de goudn #iσTIS, et Hippol. 1309. "Opxwv åpeïλe TiσT; in quibus sic vertas: reverentia seu probitas quæ debetur jurejurando. In Med. 729. ̓Αλλὰ πίστις εἰ γένοιτο μοὶ Τούτων : Si jurejurando hæc mihi confirmares. Vide Xen. Cyrop. p. 252. Ed. Hutchinson. Alio et insolito sensu "EXETE TÍσTIV BEOŨ occurrit in D. Mark. ix. 22. 417. Σrépovo, quod malit Elmsleius, omnino damuandum est: subtilius est quam quod Euripideæ simplicitati conveniat : nec locus Archelai quicquam ei prodest. Erpépovo, satis sanum ac perspicuum est, nec cedendum criticorum mutationibus, Quod ad papa attinet, id vertit Scholiasta per Tάvres. Per πάντες. famam et populum' habet Juv. i. 72. 428430. Hippol. 252. Πολλὰ διδάσκει μὲ ὁ πολὺς βίοτος. Thucyd. v. 105. Πρὸς δὲ τοὺς ἄλλους πολλὰ ἄν τις ἔχων εἰπεῖν .. 430-433. Επλευσας ... ὁρίσασα. Figura quam vocant ὕστε ρον πρότερον. Sic Odyss. Τ. 535. ὑπόκριναι καὶ ἄκουσον. Orest. 679. Θνήσκοντα καὶ κτείνοντα τοὺς ἐναντίους. Thucyd. ii. 69. Ο Μελήσανδρος ἀποθνήσκει, καὶ τῆς στρατιᾶς μέρος τι διέφθειρε. Quanquam fatendum est in hoc l. καὶ διέφθειρε idem esse videri ac διαφθείρας. 433. • Ex hoc vs. cll. cum Esch. Sup. 555. crediderim ὁρία σειν idem aliquid significare quod περᾷν. Musgravius. Sed præiverat Scholiastes, qui ὁρίσασα vertit per διεξελθοῦσα. 436. Κοίτας λέκτρον. Adi Blomfieldium, elegantis virum ingenii, ad Pers. 425, Exemplis ibi datis addas, si velis, συμφορὰ πάθους Pers. 442. κακῶν ἄχος 637. ἀγγελίας ἔπος Heracl. 1562. δεσμῶν πέδαις Prometh. 6. 441. Αἰθερία δ ̓ ἀνέπτα. I. e. δι' αιθέρα. Sic Iph. Τ. 1424. Παράκτιοι δραμεῖσθε. Thucyd. viii. sg. Πλέουσαι πελάγιαι. Hecuba 791. Αφῆκε πόντιον. Adde μετάρσιος Alcest. 986. 455. Thucyd. vii. 66. Κατάπληξιν τοιαύτην ὥστε χέρδος ὁ μὴ πάσχων τι βίαιον ἐνόμιζε. Sic Aristoph. Plut. 483. Vide Elmsleium ad Heracl. 959. et Spencerii Faerie Queene, ii. 17. 9. 475. ̓Εκ τῶν δὲ πρώτων πρῶτον ἄρξομαι. Sic Aristoph. Poët. 1. ̓Αρξάμενοι .. πρῶτον ἀπὸ τῶν πρώτων. Qua voce 476. Hic versus ob sigmatismum notus est. dicemus crebram repetitionem literæ ? Ut in Ed. T. 371. Τυφλός τά τ ̓ ὦτα, τόν τε νοῦν, τά τ ̓ ὄμματ ̓ εἶ. 497. Κεχρώσμεθα dat Elmsleius. In Phoenissis 1641. Porsonus ipse dedit χρώζειν. Vide Valcken. ad cit. loc. 499. Κοινώσομαι. Λόγους ipse supplet Euripides in Troasin vs. 61. 502-3. Hæc constructio non rara est. Sic vs. 996. ä προλιπων ξυνοικεῖ. Phœn. 144. Α προσδεδορκώς οἶδα τοὺς ὡπλισμένους. Thucyd. i. 9. Πλήθει χρημάτων ἃ ἦλθεν ἔχων. 504. Καλώς. Ironice. Sic vs. 514. Καλόν γ' ὄνειδος τῷ νεωστὶ νυμφίῳ Πτωχοὺς ἀλᾶσθαι παῖδας. Sic (Ed. Τ. 1360. Odyss. ξ. 402. Et sic ap. nostratem Chaucer ' a splendid villain. 509. Πολλαῖς : i. e. ἐν πολλ. Ut Thucyd. i. 6. Οἱ πρεσβύτε ροι (ἐν) αὐτοῖς. 513. Εὺν τέκνοις μόνη μόνοις. Ut Terent. Hecyr. iii. 2. 15. 'Continuo sola soli.' 517. 519. Sic Cicero Amicit. 17. Nec habere quasi signa quædam et notas quibus eos judicaret.' 518. Χρή. Potest feri. Sic Hec. 375. Οὔτ ̓ ἐλπίδος γὰρ οὔτε του δόξης ὁρῶ θάρσος παρ' ἡμῖν, ὡς ποτ' εὖ πρᾶξαι με χρή. Sic et 978. et Prometh. 308. 519. Χαρακτήρ. Eximia allusio. Vide Blomfield. ad Pers. 689. 527. 528. Ερως μόνος Θεῶν Soph. Τrach. 354. 529. 530. Vult Musgravius 46yos. Si id placeret, vellem etiam ἐπίφθονον: ut Heracl. 203. ̓Επίφθονον Λίαν ἐπαινεῖν ἐστι. Sed hæc nimia est mutatio: eæque emendationes fere suspicioni habendæ sunt, quæ alias secum afferunt. Respondebunt tamen fortasse, unum errorem sæpe ansam dedisse scribis ad alia verba in eadem sententia prave mutanda. Quam tamen difficilis sit intellectu Euripidis mens in his versibus, labores varii impeditique Criticorum satis demonstrant. 536. Ab hoc loco argumentatar et ad eundem modum Jason Eur. Med. 536. Wasse ad Thucyd. vii. 63. 541. Λόγος μέγας τῆς σῆς πορείας Prom. V. 757. Ημῶν δ, ἔφη, λόγος τις ἦν παρ' αὐτοῖς, Xen. Cyr. 451. Ed. Hutch. 546.547. Α δ' εἰς γάμους μοι βασιλικοὺς ὠνείδισας, Εν τῷδε δείξω . . σοφὸς γεγώς. Τῷδε dignum est quod notes. Fortasse fuerit “Ο δ ̓ εἰς. Sed Thucyd. ii. 56. habet τὸ τελευταῖον . . . δι ̓ ἅπερ. Tour' pro Taut' emendat Markl. Iph. T. 690. Sed, si r dereferas ad γάμους, tum 'Εν τῷδε erit idem atque ̓Εν τῷ γῆμαι. ... 540. Εὕρημ' εὗρον. Repetitur in vs. 714. Εύρημα δ ̓ οὐκ οἶσθ ̓ οἷον εὕρηκας τόδε. 550. Νύμφης ἱμέρῳ πεπληγμένος. Sic Thomsonus i. 624. The glossy kind... In fond rotation spread the spotted wing, And shiver every feather with desire.' - 565. Mutat hunc vs. Elmsleius propter illa ride. Illud ri mihi quoque erroris suspectum erat. Mirum quidem quo modo illud í sic ediderit Porsonus. Nam pone aliquid vis inesse in ea voce, (quod sane fortasse verum est: nam putes eam dici cum quadam acerbitate,) tamen exhiberi debuisset Tì deï: ut in Thucyd. i. 34. Καὶ ὑμῖν ἔστω τὶ τεκμήριον ἃ πρὸς ἡμᾶς ποὺς ξυγ γενεῖς δρῶσιν. * 570. Πάντ' ἔχειν οἴεσθε καλῶς Dem. Phil. A. Ed. Allen. p. 53. 572. Τὰ λῷστα καὶ κάλλιστα. Κάλλιστα καὶ ἄριστα Thucyd. i. 129. Cf. Xen. Cyrop. 211 p. Hutch. 585. 'ExTeve. 'ExTevei compositum Græcis ignotum monet Pórsonus. At potest tamen, puto, derivari exteveï a xteivw, quamvis hæc aut illa x absit: ut fere fit in illis vocabulis Latinis, ascendo' pro, asscendo; 'asterno' pro, assterno, &c. Potest sane a Teivw: et plurimi censere videntur ab hoc solo id verbum posse generari. Elmsleius notat exTeve explicari ab Eustathio per exrádny pipe, et metaphoram a palæstra exoriri. Porsonus idem censet; sententiam tamen verbi xTeive quodammodo vult, dum lectorem interrogat: Quidni potuit Medea dicere: Uno argumento ita te prosternam, ut quasi mortuus jaceas?' Non contendam tamen cum metaphora: bellissime se habet: sed et |