AD GULIELMUM HOGARTH,

Παραινετικόν.

UI mores hominum improbos, ineptos,
Incidis, nec ineleganter, æri,

Qu

Derisor lepidus, sed et severus,
Corrector gravis, at nec invenustus;
Seu pingis meretricios amores,
Et scenas miseræ vicesque vitæ ;
Ut tentat pretio rudem puellam
Corruptrix anus, impudens, obesa ;
Ut se vix reprimit libidinosus
Scortator, veneri paratus omni:
Seu describere vis, facete, censor,
Bacchanalia sera protrahentes

Ad confinia crastinæ diei,

Fractos cum cyathis tubos, matellam
Non plenam modò sed superfluentem,
Et fortem validumque combibonem
Lætantem super amphorâ repletâ ;
Jucundissimus omnium ferêris,

First appeared in ed. 1734, p. 146.

AD GULIELMUM HOGARTH.

Nullique artificum secundus, ætas,
Quos præsens dedit, aut dabit futura.
Macte ô, eja age, macte sis amicus
Virtuti: vitiique quod notâris,
Pergas pingere, et exhibere coràm.
Censura utilior tua æquiorque
Omni vel satirarum acerbitate,
Omni vel rigidissimo cachinno.

191

Q

LOQUI.‡

U gravitas oculis! et quæ Constantia fronti !

Sobrius ut toto pectore bubo sapit!

Ales Pythagorâ dignus, dignusque Minervâ! Sermonis parcus, consiliique tenax!

§Oh habitet tecum, bubo, et sit pectore in isto, Quicquid habes: quoties effluet, omen erit.

First appeared in ed. 1734, p. 147.

See "Maledicta spreta excolescunt," in Lusus Westm. p. 154, which ends,

"Nil nocuere illis spretæ convicia linguæ,
At tibi quod dicit Psittacus, omen habet."

A

NTE focum nutatque et lumina claudit herilem

Et stupida, et vultu seria, felis anus: Nil ea lascivi saltûs meminisse videtur; Lusûs, si spectes, nil juvenilis habet,

Sed grave, sed prudens quamvìs, castumque tuetur,

Caudam, cùm tempus fert, agitare potest.

First appeared in ed. 1734, p. 147.

A

OCEANUS PREDATOR ET

RESTITUTOR.‡

BLUIT oceanus terras hinc inde jacentes; Excavat et ripas, subtus edendo, salum. At neque contrahitur tellus subducta rapinis, At neque fit furtis auctior unda suis. Nam parte ex aliâ desertam extendit arenam Littus, et è mediis insula crescit aquis.

N il prodest lucrum, cui damna æqualia: fines Oceanus mutat, sed superare nequit.

First appeared in ed. 1734, p. 148.