Графични страници
PDF файл
ePub

130

AD DAVIDEM COOK.

Dumque quies nos alta manet, nec frigoris ullus
Securos, pluviæ nec metus ullus habet;

Tu gelidos inter ventos versaris et imbres,
Cùm mala tempestas, et nigra sævit hiems.
Seu te præsentem vicus, seu viculus, audit;
Nocturnum multo carmine fallis iter.
Quid si, culta minùs, doctâ vacet arte poesis,
Si simplex versus sit, numerique rudes;
Invidiam Somnus (tanta indulgentia noctis)
Opprimit; et livor, te recitante, silet.
Divorum hyberni menses quotcunque celebrant,
Cuique locum et versum dat tua musa suum :
Crispino ante omnes; neque enim sine carmine
Nobile sutorum præteriisse decus. [fas est
Nec tua te pietas fieri permiserit unquam
Cæsaris immemorem Cæsareæque domûs.
Officio Dominos multo Dominasque salutas;
Gratia nec fidæ sedulitatis abest.

Multa docens juvenes, et pulchras multa puellas,
Utile tu pueris virginibusque canis :
Conjugium felix monitis utentibus optas,
Cunctaque quæ castus gaudia lectus habet.
Tu monitor famulis sexûs utriusque benignus,
Munditias illis præcipis, hisce fidem.
Omnibus at votis hoc oras, atque peroras,
Ut dominis cedant prospera quæque tuis.
Unum hoc præ cunctis meminisse hortaris, ut imis
Summa etiam exæquet mortis amica manus.

AD DAVIDEM COOK.

131

Quid tibi pro totidem meritis speremus? amori

Quisve tuo æqualis retribuatur amor?

Tuque tuusque canis si nos visetis, uterque

Grati eritis nobis, tuque tuusque canis. Mille domos adeas, et non ignobile munus

(Nulla minus solido) dent tibi mille domus ; Quemque bonum exoptas nobis, lætumque Decembrem,

Esto tibi pariter lætus, et esto bonus.

IN OBITUM ROUSSÆI,

COLLEGIO TRINITATIS SERVI A CUBICULIS.

A

ANNO 1721.†

LME Charon (nam tandem omnes, qui nascimur et qui

Nascemur, tua nos cymba aliquando manet, Per ripas fer circùm oculos, omnesque recense Manes, ad Stygias qui glomerantur aquas; Prospice, si crassam fors exploraveris umbram, Non est in toto crassior umbra loco.

Luctantem cernes, animasque hinc inde minores' Turbantem, ut cubito pandat utroque viam. Squalidus et pinguis totus, tibi navita dextram Tendet, ad Elysii trajiciendus agros.

Dum vixit, Roussæus erat, nostri accola Cami; Quem puerum novit, novit et unda senem.

+ This Poem appeared in ed. 1726, with the title, “In Obitum Roussæi, anno 1721. Carmen Elegiacum. Editio altera." See ed. 1734, p. 102. I have not seen the first edition.

Luctantem cernes, animis levioribus actis.

Hinc inde, ut cubito pandat utroque viam. Ed, 1728. 2 Versantem. Ed. 1734.

IN OBITUM ROUSSÆI.

133

Navita non illo melior fuit; esset agenda
Seu remis, conto seu subigenda, ratis.
Nec quisquam ex humero contorsit rete sinistro,
Certius incautis piscibus exitium. [idem
Quid tamen hæc memoro, Camus cùm perfidus
Roussæum inviso merserit amne suum!

Hunc nostro ut reddas cælo, te carmine multo,
Alme Charon, Grantæ mosta juventa petit.
Sin parcæ prohibent, et inexorabilis Orci,

Quem petimus, reditum lex inimica vetat : Hoc saltem concede: admotâ ad littora cymbâ, Per Stygium nautam transvehe nauta lacum. Nec poscas naulum; loculos nam vivus inanes

Gessit, et haud obolum, quem tibi solvat, habet. Quòd si tam crebras transmittere te piget umbras, Et longum refugis, portitor unus, opus: Accipe divisi socium comitemque laboris ; Divisus levior fiet utrique labor.

Adde quòd (ut similes estis) dubitabitur, utrum Roussæus geminus sit, geminusve Charon.

[graphic][subsumed]

EPITAPH ON A DOG.t

OOR Irus' faithful wolf-dog, here I lie,

POOR

That wont to tend my old blind master's steps, His guide and guard; nor while my service lasted Had he occasion for that staff, with which He now goes picking out his path in fear, Over the highways and crossings; but would Safe in the conduct of my friendly string, [plant, A firm foot forward still, till he had reach'd His poor seat on some stone, nigh where the tide Of passions lay in thickest confluence flood. To whom with loud and passionate laments, From morn to eve his dark estate he wail'd, Nor wail'd to all in vain; some, here and there, The well-disposed and good, their pennies gave. I meantime at his feet obsequious slept: Not all-asleep in sleep, but heart and ear Prick'd up at his least motion, to receive

Vide Elia, vol. i. p. 269.

+ First appeared in Carmina Comitilia, 1751, p. 95; secondly in 1728, p. 6.

« ПредишнаНапред »