Though sorely tempted, had the sense
To send it off without a question.
Hip! hallo! bring the lampreys here!'
Cried Rabelais, as the dish he snatched
And gobbling up the dainty cheer,
The whole was instantly dispatched.
Reddened with vain attempts at stifling
At once his wrath and appetite,
His patron cried, 'Your conduct's rude,
This is no subject, sir, for trifling;
How dare you designate this food
As indigestible and crude,
Then swallow it before my sight?'
Quoth Rabelais, 'It may be shown
That I don't merit this rebuff:
I tapped the plate, and that, you'll own,
Is indigestible enough;
But as to this unlucky fish,
With you so strangely out of favour,
Not only 'tis a wholesome dish,
But one of most delicious flavour!'
The Best of Wives.
A man had once a vicious wife
(A most uncommon thing in life),
His days and nights were spent in strife
Her tongue went glibly all day long,
Sweet contradiction still her song,
And all the poor man did was wrong,
And ill done.
A truce without doors or within,
From speeches long as statesmen spin,
Or rest from her eternal din,
He ev'ry soothing art displayed,
Tried of what stuff her skin was made;
Failing in all, to Heaven he prayed-
Once walking by a river side,
In mournful terms, 'My dear,' he cried,
'No more let feuds our peace divide;
I'll end them.
'Weary of life, and quite resigned,
To drown I have made up my mind,
So tie my hands as fast behind
As can be ;
'Or Nature may assert her reign,
My arms assist, my will restrain,
And, swimming, I once more regain
My troubles.'
With eager haste the dame complies,
While joy stands glistening in her eyes,
Already in her thoughts he dies
'Yet when I view the rolling tide, Nature revolts,' he said; 'beside I would not be a suicide,
'It would be better far, I think,
While close I stand upon the brink,
You push me in-nay, never shrink,
But do it!'
To give the blow the more effect,
Some twenty yards she ran direct,
And did what she could least expect
He slips aside himself to save :
So souse she dashes in the wave,
And gave what ne'er before she gave-
Much pleasure.
Dear husband, help! I sink!' she cried.
'Thou best of wives!' the man replied,
'I would-but you my hands have tied :
EXTRACTS FROM FOREIGN LANGUAGES, SUITABLE FOR RECITATION ON 'SPEECH DAYS AT PUBLIC SCHOOLS.
Descriptio noctis serenæ.
Οἱ δέ, μέγα φρονέοντες, ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρας
εἴατο παννύχιοι· πυρὰ δέ σφισι καίετο πολλά.
Ως δ' ὅτ' ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην
φαίνετ' ἀριπρεπέα, ὅτε τ ̓ ἔπλετο νήνεμος αιθήρ,
ἔκ τ ̓ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαί, καὶ πρώονες ἄκροι,
καὶ νάπαι· οὐρανόθεν δ ̓ ἄρ ̓ ὑπεῤῥάγη ἄσπετος αιθήρ,
πάντα δέ τ' εἴδεται ἄστρα· γέγηθε δέ τε φρένα ποιμήν·
τόσσα, μεσηγὺ νεῶν ἠδὲ Ξάνθοιο ροάων,
Τρώων καιόντων πυρὰ φαίνετο Ιλιόθι πρό.
χίλι ̓ ἄρ ̓ ἐν πεδίῳ πυρὰ καίετο· πὰρ δὲ ἑκάστῳ
εἵατο πεντήκοντα, σέλᾳ πυρὸς αιθομένοιο.
ἵπποι δὲ κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρας,
ἑσταότες παρ' ἔχεσφιν, ἐΰθρονον Ηῶ μίμνον.
In feminam amatam.
Φαίνεταί μοι κῆνος ἴσος θεοῖσιν
ἔμμεν ὠνήρ, ὅστις ἐναντίος του
ἰσθάνει, καὶ πλασίον ἡδὺ φωνᾶ-
σαί σ ̓ ὑπακούει,
καὶ γελάς ἱμερόεν τό μοι 'μαν
καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόασεν.
Ὡς γὰρ εἴδω σε, βροχέως με φωνᾶς
ὐδὲν ἔτ ̓ ἴκει
ἀλλὰ καμμὲν γλῶσσα ἔαγε, λέπτον δ'
αὐτίκα χρῶ πῦρ ὑποδεδρόμακεν,
ὀππάτεσσιν δ ̓ οὐδὲν ὄρημι, βομβεύ
σιν δ' ἀκοαί μοι.
Καδδ ̓ ἱδρὼς ψύχρος χέεται, τρόμος δὲ
πᾶσαν ἀγρεῖ, χλωροτέρα δὲ ποίας
ἐμμί· τεθνάκην δ' ὀλίγω' πιδεῦσα,
φαίνομαι ἄπνους.
Clearchi ad milites seditiosos oratio.
*Ανδρες στρατιῶται, μὴ θαυμάζετε ὅτι χαλεπῶς φέρω τοῖς παροῦσι πράγμασιν. Ἐμοὶ γὰρ Κῦρος ξένος ἐγένετο, καί με φεύγοντα ἐκ τῆς πατρίδος τά τε ἄλλα ἐτίμησε καὶ μυρίους ἔδωκε δαρεικούς· οὓς ἐγὼ λαβὼν οὐκ εἰς τὸ ἴδιον κατεθέμην ἐμοί, ἀλλ ̓ οὐδὲ καθηδυπάθησα, ἀλλ ̓ εἰς ὑμᾶς ἐδαπάνων. Καὶ πρῶτον μὲν πρὸς τοὺς Θρᾷκας ἐπολέμησα, καὶ ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος ἐτιμωρούμην μεθ' ὑμῶν, ἐκ τῆς Χεῤῥονήσου αὐτοὺς ἐξελαύνων βουλομένους ἀφαιρεῖσθαι τοὺς ἐνοικοῦντας "Ελληνας τὴν γῆν. Ἐπειδὴ δὲ Κῦρος ἐκάλει, λαβὼν ὑμᾶς ἐπορευόμην, ἵνα, εἴ τι δέοιτο, ὠφελοίην αὐτὸν ἀνθ' ὧν εὖ ἔπαθον ὑπ ̓ ἐκείνου. Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐ βούλεσθε συμπορεύεσθαι, ἀνάγκη δή μοι ἢ ὑμᾶς προδόντα τῇ Κύρου φιλίᾳ χρῆσθαι ἢ πρὸς ἐκεῖνον ψευσάμενον μεθ ̓ ὑμῶν ἰέναι. Εἰ μὲν δὴ δίκαια ποιήσω οὐκ οἶδα, αἱρήσομαι δ' οὖν ὑμᾶς, καὶ σὺν ὑμῖν ὅ,τι ἂν δέῃ πείσομαι. Καὶ οὔποτε ἐρεῖ οὐδεὶς ὡς ἐγὼ Ελληνας ἀγαγὼν εἰς τοὺς βαρβάρους, προδοὺς τοὺς Ἕλληνας τὴν τῶν βαρβάρων φιλίαν εἰλόμην. Αλλ' ἐπεὶ ὑμεῖς ἐμοὶ οὐ θέλετε πείθεσθαι οὐδὲ ἕπεσθαι, ἐγὼ σὺν ὑμῖν ἕψομαι καὶ ὅ,τι ἂν δέῃ πείσομαι. Νομίζω γὰρ ὑμᾶς ἐμοὶ εἶναι καὶ πατρίδα καὶ φίλους καὶ συμμάχους, καὶ σὺν ὑμῖν μὲν ἂν οἶμαι εἶναι τίμιος ὅπου ἂν ὦ, ὑμῶν δὲ ἔρημος ὧν οὐκ ἂν ἱκανὸς εἶναι οἶμαι οὔτ ̓ ἂν φίλον ὠφελῆσαι οὔτ ̓ ἂν ἐχθρὸν ἀλέξασθαι. Ὡς ἐμοῦ οὖν ἰόντος ὅπῃ ἂν καὶ ὑμεῖς, οὕτω τὴν γνώμην ἔχετε. Xenophon.
Phoenix Achillis iram pacare conatur.
Εἰ μὲν δὴ νόστον γε μετὰ φρεσὶ, φαίδιμ' 'Αχιλλεύ,
βάλλεαι, οὐδέ τι πάμπαν ἀμύνειν νηυσὶ θοῇσι
πῦρ ἐθέλεις ἀΐδηλον, ἐπεὶ χόλος ἔμπεσε θυμῷ·
πῶς ἂν ἔπειτ ̓ ἀπὸ σεῖο, φίλον τέκος, αὖθι λιποίμην
οἶος ; σοὶ δέ μ' ἔπεμπε γέρων ἱππηλάτα Πηλεὺς
ἤματι τῷ, ὅτε σ' ἐκ Φθίης ̓Αγαμέμνονι πέμπε
νήπιον, οὔπω εἰδόθ ̓ ὁμοιΐου πολέμοιο,
οὐδ ̓ ἀγορέων, ἵνα τ' ἄνδρες ἀριπρεπέες τελέθουσι.
Τούνεκά με προέηκε, διδασκέμεναι τάδε πάντα,
μύθων τε ῥητῆρ ̓ ἔμεναι, πρηκτῆρά τε ἔργων.
Ως ἂν ἔπειτ ̓ ἀπὸ σεῖο, φίλον τέκος, οὐκ ἐθέλοιμι
λείπεσθ', οὐδ ̓ εἴ κέν μοι ὑποσταίη θεὸς αὐτός,
γῆρας ἀποξύσας, θέσειν νέον ἡβώοντα,
οἷον ὅτε πρῶτον λίπον Ἑλλάδα καλλιγύναικα,
φεύγων νείκεα πατρὸς 'Αμύντορος Ορμενίδαο.
Ως ἐπί σοι μάλα πολλὰ πάθον, καὶ πολλὰ μόγησα,
τὰ φρονέων, ὅ μοι οὔτε θεοὶ γόνον ἐξετέλειον
ἐξ ἐμεῦ· ἀλλά σε παῖδα, θεοῖς ἐπιείκελ ̓ ̓Αχιλλεῦ,
ποιεύμην, ἵνα μοί ποτ' ἀεικέα λοιγὸν ἀμύνης.
̓Αλλ', ̓Αχιλεῦ, δάμασον θυμὸν μέγαν· οὐδέ τί σε χρὴ
νηλεὲς ἦτορ ἔχειν· στρεπτοὶ δέ τε καὶ θεοὶ αὐτοί,
τῶν περ καὶ μείζων ἀρετή, τιμή τε, βίη τε.
Καὶ μὲν τοὺς θυέεσσι καὶ εὐχωλῇς ἀγανῇσι,
λοιβῇ τε, κνίσσῃ τε, παρατρωπῶσ' ἄνθρωποι
λισσόμενοι, ὅτε κέν τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ.
Καὶ γάρ τε Λιταί εἰσι Διὸς κοῦραι μεγάλοιο,
χωλαί τε, ῥυσαί τε, παραβλῶπές τ' ὀφθαλμώ·
αἴ ῥά τε καὶ μετόπισθ' Ατης ἀλέγουσι κιοῦσαι.
ἡ δ' Ατη σθεναρή τε καὶ ἀρτίπος· οἵνεκα πάσας
πολλὸν ὑπεκπροθέει, φθανέει δέ τε πᾶσαν ἐπ' αἷαν
βλάπτουσ ̓ ἀνθρώπους· αἱ δ' ἐξακέονται ὀπίσσω.
Ὃς μέν τ' αἰδέσεται κούρας Διός, ἆσσον ἰούσας,
τόνδε μέγ' ὤνησαν, καί τ ̓ ἔκλυον εὐξαμένοιο·
ὃς δέ κ' ἀνῄνηται, καί τε στερεῶς ἀποείπῃ,
λίσσονται δ' ἄρα ταί γε Δία Κρονίωνα κιοῦσαι,
τῷ Ατην ἅμ' ἕπεσθαι, ἵνα βλαφθεὶς ἀποτίσῃ.
'Αλλ', 'Αχιλεύ, πόρε καὶ σὺ Διὸς κούρῃσιν ἕπεσθαι
τιμήν, ἥτ' ἄλλων περ ἐπιγνάμπτει νόον ἐσθλῶν.
|