Графични страници
PDF файл
ePub

Christ. Forfitan ignotos mutato murmure fallis;
At mihi, qui quondam, femper asellus eris

Christ.

Johann Friedrich Chrißt, ehemaliger Profeffor der Dichtkunst zu Leipzig; gebohren 1701; gestorben 1756. Seiz ner Meinung nach waren die Fabeln des Phädrus keine Arbeit eines alten römischen Schriftstellers, sondern ihres vorgeblichen Auffinders, des Mik. Perrot. Um diese Meis nung noch auffallender zu machen, schrieb er zwei Bücher dforischer Fabeln in eben der Manier, die zu Leipzig 1748. in 4. mit von ihm felbft radirten Kupfern, und 1749. in 8 mit einem Kommentar gedruckt find.)

FORMICA ET CICADA.

[ocr errors]

Formica brumae de caverna tempore
Aeftate lecta farra promit, et fecat
Dente impigro. Sed flebile ad latus adftitit
Orans cicada, copiae partem daret.
Formica ad illam: aeftate quod fecifti opus,
Ne ipfi liceret comparare tibi cibos?
Tum non vacabat, inquit: errabam levis
Segetes per omnes carmen ingratis canens.
Formica ridet, ac recondens farra, ait:

Quia tum canebas, iam, decet, falta ad modos -
Nam non futura pinguior tu de meo.

Amare munus utile operae difcito.

Operis honefti ftudium, et ipfe labor, iuvant.
Habet arte vita noftra dulcius nihil,

Aut otiofi inerte durius otio.

Hoc in tua re fequere; fic vives bene,

Regnare vifus, dum quidem es nulli gravis.

Des

1

Des bill on s.

(Johann Desbillons, noch lebendèr Exjesuit 'zu Manz heim. Seine, auch ins Französische überseßte, und 1788 `neu herausgegebene Fabeln sind, der Erfindung nach, gross fentheils aus den besten åltern und neuern Fabulißten entlehnt, aber von ihm überaus glücklich, mit zweckmäßiger Kürze und Eindringlichkeit, vorgetragen.)

HOMINES DUO, CAECUS ALTER,
ALTER CLAUDUS.

Desbillons.

Duo, caecus alter, alter autem debilis
Dextro pede, homines ad vadum devenerant
Formidolofum; reftiterunt: audii,

Caecus ait, ifti, quod quidem nunc admones
Obftare, non temere effe credendum vado.
Hinc namque et illinc graminea, quam tu vides,
Specie lutofas obtegi voragines;

In quas, nifi usque media teneatur via,
Facillimum effe deprimi, veftigio

Fallente, mergique. Ergo utroque lumine
Privatus, haud me his aufim aquis committere.
Neque ego mehercule, inquit claudus, hoc pede
Uno adiuvante, nec fatis ftabili, neque
Satis expedito, hanc aggredi viam velim.
Sed humeri fortes tibi funt; et oculis ego
Clare videntibus utor: imponi tuae
Cervici me fine; gradientem dirigam.
Affentit ille: fic vadum, quod uterlibet
Solus nequiffet fine periculo ingredi,
Tuti fimul ope mutua ambo tranfeunt.

Ad omne fpectat fabula humanum genus.

Desbillons.
Baldi.

LEO ET RANA.

Valde loquacem cum ranam audiffet leo,
Timuit, et aliquod effe magnum animal putans,
Retro fe vertit: at mox e ftagno videt
Ranam exeuntem, quam indignans calcat pede.

Iniicere falfos fortibus animis metus
Periculofum quam fit, exemplum hoc probat.

A

Baldi.

(Bernardino Baldi, Abt znl Gdaftalla, geboren 1553, gestorben 1617. Seine Fabeln, die oft mehr Bilder und Beispiele, und nicht durchgehends glücklich erfunden find, wurden, von Crescembeni in Verse gebracht, und von Malatesta Strinati mit Moralen in Prose versehen, zu Rom, 1702. in 8. gedruckt.)

IL FICO E IL MANDORLO.

Diceva il Mandorlo al Fico: onde viene, che fra tutti gli altri alberi, che nell' autunno fanno frutti, tu folo nella primavera non hai fiori? A cui il Fico: per non far come te, che fpeffo di primavera fiorifci, per non fruttificar nell' autunno.

Dà precetto alla Gioventù, accioche prima del tempo non tenti far pompa di fapere.

LA

LA SICILIA, E NETTUNO.

La Sicilia facca inftanza à Nettuno di ricongiungerfi con l'Italia; à cui diffe il Dio: tu fei pazza, non fapendo, quanto fia meglio l'effer picciol capo, che gran piede.

[ocr errors]

Moftra, che è meglio effer Signor povero che Servo ricco.

Baldi.
Pavesi..

(Targa) Pavesi.

(Unter dem Namen Pierro Targa gab ein italianischer Schriftsteller des sechszehnten Jahrhunderts, Cesare Pavesi, aus Aquila gebürtig, eine Sammlung von 150 poetischen Fabeln heraus, deren Stoff aus verschiedenen alten Fabeldichtern gezogen ist. Ihre Einkleidung hat viel leichtes und unterhaltendes; nur wird der Ton, besonders der Sittens lehren, oft zu weitschweifig und ermüdend.)

IL PADRE E FIGLIUOLI.

Un padre, che vicino era à la morte,
Intorno al letto fi chiamò i fuoi figli,
E diffe lor, ch'un gran teforo avea
Molti anni innanzi ne la vigna`ascosto.
Però come l'havran foterra pofto,
Vadano alla lor vigna: e quindi tratto
L'oro, ne pigli ogn'un fua giufta parte.
Ben lo pregaro i fui figliuoli à l'hora,
Ch'egli moftraffe lor minutamento
Il luoco, dove il gran tefor giaceva;
Mà non rifpofe lor più quei parola.
`Ond' effi, al padre onefte efequie fatte,

A la

Pavesi, A la vigna n'andaro; e con molt' opra
E gran fatica la rivolfer tutta,
Facendo del terren minuta polve;
E non vi effendo ftato alcun teforo
Pofto, non vel trovar: mà da fatica
Si grande efercitato il buon terreno
Tutti arricchilli alla vendemia pofcia.'
A l'hor il maggior d'effi: O buon' fratelli,
Certo il teforo, à voi che il nostro padre.
Lafciò, fu l'opra e la fatica noftra.
L'induftria val quant' una gran ricchezza.

[blocks in formation]

Da la fame e dal freddo afflitta e stanca
A lento paffo la Cicala arriva

E

A la Formica, e poi tra morta e viva Narra, come à lei forza e cibo manca; prega ch'hor, che per la neve è bianca

La terra, lei, ch'al buon tempo nudriva, 'Non voglia di foocorfo efferle schiva: Che ben morte vicina hora l'imbianca.

E la Formica: La paffata eftate,

Ch'io faticava l'un e l'altra fpalla

Per condur l'efca, e tu di dove stavi?
Dilettava io cantando alle brigate

Satolla e lieta. Ed ella: (e non ti gravi
Che far lo puoi) digiuna, e lieve hor balla,
Ne fApril di tua età penfa al Gennaio.

« ПредишнаНапред »